23 Οκτωβρίου 2013

Μάνος Χατζιδάκις, To χαμόγελο της Τζοκόντας




Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925.
Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, για όσο διάστημα θα υπάρχει το ιστολόγιο δεν θα πάψουν να γίνονται αναφορές στο Μάνο Χατζιδάκι. Πράγμα που έχει τηρηθεί ως σήμερα. Έχουν ήδη ανέβει δεκαπέντε σχετικά αφιερώματα, τα οποία μπορείτε να τα διαβάσετε στο τέλος του post.


Στη σημερινή μέρα, θέλησα να ανεβάσω το Χαμόγελο της Τζοκόντας. Νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στο φετινό, περίεργο φθινόπωρο.  
Το Χαμόγελο της Τζοκόντας είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Σπάνια συνδέθηκε με τέτοιο μοναδικό τρόπο η κλασσική, η τζαζ και η ελληνική μουσική. Δίχως υπερβολή ο δίσκος είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της μουσικής.  Διαρκεί μόλις 28 λεπτά, αλλά αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για να ταξιδέψει τη ψυχή σας, όπως λίγα πράγματα μπορούν να καταφέρουν... Ανοίξτε το παρακάτω βίντεο και αφήστε τις μελωδίες να πλημμυρίσουν το δωμάτιο σας. Παράλληλα μπορείτε να επισκεφτείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις και να διαβάστε τα λόγια του. Είναι εύστοχα, επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε. 

   

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ (GIOCONDA'S SMILE) Manos Xadjidakis, 1965 
1.Όταν έρχονται τα σύννεφα (when the clouds come) 2.Kοντέσα Εστερχάζυ (Countess Esterhazy) 3.Η παρθένα της γειτονιάς μου (Τhe virgin in my neighborhood) 4.Βροχή ( Rain) 5.Προσωπογραφία της μητέρας μου (Portrait of my mother) 6.Το κονσέρτο (The concerto) 7.Ο κ. Νολλ ( Mr. Κnoll) 8.Οι δολοφόνοι ( The assassins) 9. Βραδινή επιστροφή (Returning in the evening) 10.Χορός με τη σκιά μου (Dance with my own shadow)


Όπως αναφέρει ο Χατζιδάκις, η έμπνευση για το συγκεκριμένο δίσκο, ήταν μια γυναίκα στη Νεα Υόρκη :


"Σε μια παρέλαση στην Νέα Υόρκη, με μουσικές και χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή το απόγευμα το φθινόπωρο του 1963, όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της, χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη έρημη μες το άγνωστο πλήθος που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες τη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στο αγέρι που άρχιζε να φυσά.

Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντας την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζόλλι και στη βιτρίνα του απέναντι μου ακριβώς, βρισκότανε ένα βιβλίο για τον Ντα Βιντσι, με την Τζοκόντα στο εξώφυλλό του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγενθημένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.

Δε ξέρω γιατί ολ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.

Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων . Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες τη μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι ένας μονόλογος της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί."

***


Παλιότερες αναφορές για τον Μάνο Χατζιδάκι στο blog, 

αξίζουν την περιήγηση σας :

"Βιογραφικό σημείωμα" Μάνου Χατζιδάκι
κείμενο Μ.Χατζιδάκι, γραμμένο το χειμώνα του '85 προς '86 
Αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου»
"Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"
Το πρόσωπο του τέρατος, Μάνος Χατζιδάκις

12 σχόλια:

Roadartist είπε...

Φίλοι μου,
ένιωσα ότι αυτός ο δίσκος θα είναι η καλύτερη ίαση στις ψυχές. Βάλτε σήμερα να τον ακούσετε, πιστεύω ότι σίγουρα θα νιώσετε το ίδιο!

Hfaistiwnas είπε...

Σήμερα μπορεί να μην το άκουσα, αλλά είναι ένας δίσκος που ακούω συχνά πυκνά γιατί με ηρεμεί..

kleio είπε...

Apo tous kaliterous diskous...
Ton akouw, se eyxaristoyme.

To love life for what it is είπε...

Μέγας Μάνος Χατζιδάκις ... Τον άκουσα (ξανά) τον δίσκο και ξέρεις κάτι; Το χρειαζόμουν.
Καλή συνέχεια. :-)

Roadartist είπε...

@ Hfaistiwnas : μόλις πας σπίτι βάλτο να παίζει, να γεμίσει με μελωδίες το δωμάτιο σου, να δεις πως θα σε ηρεμήσει στη στιγμή.

Roadartist είπε...

@ kleio : γεμάτος με αναμνήσεις!

Roadartist είπε...

@ Το love life for what it is : Μέγας, ακριβώς όπως το έγραψες... Χάρηκα πάρα πολύ που τον άκουσες και τον χρειαζόσουν! Άρα το ποστ πέτυχε το σκοπό του. Και εγώ θα το βάλω τώρα να παίζει... Ευχαριστώ!

fairy είπε...

Εξαίσιο post! Εξαίσια όλα! Να είσαι καλά! Τίποτα άλλο!

Roadartist είπε...

Fairy : σε ευχαριστώ πολύ!

Thalassenia είπε...

Χωρίς παρεξήγηση θα γράψω αρκετά:)
Νεαρή έφηβη το ΄75 ταξιδεύοντας στο εξωτερικό άκουσα για πρώτη φορά το Χαμόγελο της Τσιοκόντα, όταν η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ τότε, κατά την επιβίβαση και αποβίβαση είχε μουσική υπόκρουση αυτό το έργο. Ειδικά στην επιστροφή... ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε συγκινήσει!!!
Την περασμένη εβδομάδα ξαναέζησα το σκηνικό όταν επιστρέφοντας πάλι, η εταιρία που νομίζω αγόρασε την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ έπαιξε το ίδιο έργο!!!
Συγκινήθηκα εμφανώς (και για άλλους λόγους) τόσο που η αεροσυνοδός με ρώτησε αν είμαι καλά.
Από τότε έχω τον δίσκο και είναι πάντα στα Νο1 αγαπημένα,
μετά βέβαια σε cd ;)

Φιλιά θαλασσένια

Hades είπε...

Εγώ από την άλλη δεν ξέρω γιατί αλλά την Λιλιπούπολη δεν την αλλάζω με τίποτα στο Νο1. Διότι όλα τα άλλα έργα είναι σοβαρά. Η Λιλιπούπολη όμως βγάζει και το παιδί που είχε μέσα του ο Χατζιδάκις.

Roadartist είπε...

@ Hades : λατρεύω τη Λιλιπούπολη!!! :)

Related Posts with Thumbnails