Παύλος Μάτεσις

 Παύλος Μάτεσις

1933-2013

Ένα αντίο στο Λογοτέχνη, Θεατρικό Συγγραφέα και μεταφραστή σημαντικών έργων Παύλο Μάτεσι, ο οποίος πέθανε σήμερα το πρωί, σε ηλικία 80 ετών.

Αξίζει να παρακολουθήσετε την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη από το αρχείο της ΕΡΤ και να έρθετε σε επαφή με το λόγο, το έργο του και τις ιδέες του.

Καλό ταξίδι...

Ζωρζ Σαρή (1925-2012)

Σε ηλικία 87 ετών πέθανε σήμερα το πρωί, η διακεκριμένη ηθοποιός και συγγραφέας Ζωρζ Σαρή.

Η Ζωρζ Σαρή υπήρξε η πιο αγαπημένη συγγραφέας των παιδικών μου χρόνων.  
Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν στο Δημοτικό, όπου είχε έρθει να μας μιλήσει για την παιδική λογοτεχνία. Ήταν μια από τις πρώτες επαφές που είχα στη ζωή μου με μια συγγραφέα. Έκτοτε την κατέταξα μέσα μου, με τη βοήθεια της παιδικής μου φαντασίας, σαν ένα μυθικό πρόσωπο.

Γεννημένη το 1925 από Μικρασιάτη πατέρα από το Αϊβαλί και Γαλλίδα μητέρα. Από πολύ μικρή εκδήλωσε την αγάπη της για το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Μεγαλύτερη, στα χρόνια της Κατοχής, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Δ. Ροντήρη. 
Στη διάρκεια του πολέμου συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα υποκριτής στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη. 


Το 1947 αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη στο Παρίσι, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή του Σ. Νιτλέν. Στο Παρίσι γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρούργο Μ. Καρακώστα, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Το 1962 επιστρέφει στην Ελλάδα συνεχίζει να παίζει στο θέατρο έως και την επιβολή της δικτατορίας που σταματά για λόγους ιδεολογικούς. Με την κήρυξη της χούντας έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο. 

Το πρώτο μυθιστόρημά της που εκδόθηκε το 1969 είναι ο «Θησαυρός της Βαγίας». Σημείωσε μεγάλη επιτυχία και υπήρξε η αφετηρία των παραπάνω από 20 μυθιστορημάτων που ακολούθησαν: Ανάμεσά τους «Το ψέμα», «Όταν ο ήλιος…», «Οι νικητές», «Σοφία» και το «Τελευταίο σκαλοπάτι» που εκδόθηκε το 2009. Έγραψε βιβλία για παιδιά και νέους, όπως επίσης και θεατρικά έργα. 


Το 1973 εξέδωσε το «Γαϊτανάκι» που θεωρείται κλασικό για το είδος του. Λογοτεχνικά βραβεία: Κρατικό Παιδικής Λογοτεχνίας (1994), Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για το βιβλίο της «Νινέτ» (1994) και «Ο χορός της ζωής» (1999). Το 1988 ήταν υποψήφια για το βραβείο Άντερσεν. Η Σαρρή υπήρξε χρόνια φίλη της συγγραφέα Άλκης Ζέη και στο βιβλίο της , «Ε.Π.» εξιστορεί γεγονότα από την κοινή μαθητική ζωή τους. 


Καθιέρωσε ένα νέο τρόπο γραφής στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος για το οποίο έλαβε πολλά βραβεία. Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη. Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. 


Πέθανε σήμερα 9 Ιουνίου 2012 σε ηλικία 87 χρονών.  Καλό ταξίδι. Μεγάλο Ευχαριστώ.

Ολιγόλεπτο αφιέρωμα σε βίντεο, του 3ου Γυμνασίου Ρόδου 

Ζωρζ Σαρή βιβλία 
Ζωρζ Σαρή, βιογραφία 

Τάδε έφη...Αντόνιο Ταμπούκι

"Πιστεύω ότι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, τα παλιά πολιτικά κόμματα παρέμειναν. Αλλά χωρίς περιεχόμενο. Είναι σαν άδεια κουτιά. Αλλά όλα αυτά τα άδεια κουτιά εξακολουθούν να καταλαμβάνουν τις πολυθρόνες τους. Πιστεύω ότι υπάρχει μια κρίση της δημοκρατίας με την έννοια της μορφής, της φόρμας. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει να τη διαχειριστούμε μ' έναν διαφορετικό τρόπο. Είναι υπερβολικά έμμεση η δημοκρατία μας. Επομένως πρέπει να βρούμε μια μορφή δημοκρατίας στην οποία θα υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών. Αρκετές φορές δεν αξίζουμε αυτού του επιπέδου τα κόμματα. Γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι από αυτά..."

Εφ. Καθημερινή, 19/06/11, 
απόσπασμα από μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του.

Δυστυχώς σήμερα έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αγαπημένους  μου συγγραφείς, ο Antonio Tabucchi.

Αυτό το post ως ένας μικρός αποχαιρετισμός, καλό του ταξίδι.

Πρόταση βιβλίου : Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα

Θόδωρος Αγγελόπουλος (27 Απριλίου 1935 - 24 Ιανουαρίου 2012)

Κρίμα να φεύγουν τόσο σπουδαίοι άνθρωποι, τους έχουμε μεγάλη ανάγκη. 

Είναι φοβερό, πόσο γινόμαστε συνεχώς φτωχότεροι.

Ένα σιωπηλό αντίο και ένα ευχαριστώ. 

Καλό ταξίδι κύριε Αγγελόπουλε.

Αργύρης Χιόνης (1943 - 25/12/2011)

Ένα αντίο στον αγαπημένο Αργύρη Χιόνη, έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους ποιητές, που πέθανε ανήμερα των Χριστουγέννων από καρδιακή προσβολή.

"Η Ποίηση πρέπει να'ναι / ένα ζαχαρωμένο βότσαλο /

πάνω που θά'χεις γλυκαθεί / να σπας τα δόντια σου"

Απόσπασμα από συνέντευξη του στην εφημερίδα Αυγή (Κρημνιώτη Π., 07/11/2010) :

* “Με ήτα η ζωή τελειώνει, με ήττα, επίσης” γράφετε στις “Εκδοχές του τέλους” μέρος της συλλογής. Ηττήθηκε ο άνθρωπος, η ποίηση, ο Αργύρης Χιόνης;


Οι στίχοι αυτοί δείχνουν απαισιόδοξοι αλλά στην ουσία συνιστούν μια προειδοποίηση. Εάν δε γίνει κάτι ουσιαστικό σ’ αυτή τη χώρα τότε και ο άνθρωπος, και η ποίηση και ο Αργύρης Χιόνης θα έχει ηττηθεί.


* Αυτή την κρίση που ζούμε σήμερα οι Έλληνες, πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε; Αρκούν τα “μόνα αποτελεσματικά όπλα που” κατά τα λεγόμενά σας “διαθέτει ο άνθρωπος: το χιούμορ και το όνειρο”;


Εγώ νομίζω ότι θα αρκούσαν αν όλος ο κόσμος είχε χιούμορ και όνειρο.


* Και οι τραπεζίτες επίσης;


Αν είχαμε χιούμορ και όνειρο όλοι οι υπόλοιποι και κυρίως οι πολιτικοί μας σε όλο τον δυτικό κόσμο, δεν θα μας είχαν καβαλήσει οι τραπεζίτες οι οποίοι βεβαίως δε διαθέτουν καθόλου χιούμορ και το όνειρό τους είναι μόνο το κέρδος.


* Έχετε πει ότι το αγαπημένο σας ρητό είναι “πριν σκύψεις, σκέψου”. Θεωρείτε ότι ο σημερινός πολίτης σκέφτεται ή απλώς σκύβει;


Φοβάμαι ότι απλώς σκύβει. Κι οφείλουμε σήμερα κυρίως, αυτόν τον "κυρίαρχο" λαό -ότι ειρωνικότερο έχει ειπωθεί για το λαό- να πάψουμε πια να τον χαϊδεύουμε. Ας αναλάβουμε επιτέλους όλοι τις ευθύνες μας.

"Δύσκολη η ζωή κι απλούστατος ο θάνατος,
 αυτή η έρημος που τίποτα από σένα δεν ζητά, 

που περιμένει απλώς να την διανύσεις."

---

Ελέησον σε

Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για να ‘χεις

Συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.

Έσφαλες όμως πλάθοντάς μας

Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου,

Πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.

Τώρα είσαι μόνος μέσα σ’ ένα πλήθος μόνων.

Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά.

---

Οκτώ χαϊκού

α.

Σκίτσο ο κόσμος και

ανελέητη ο θάνατος

γομολάστιχα

β.

στη Γιώτα Κριτσέλη

Έσβησε ο κόσμος.

Μένει αναμμένη, μόνη

μια ανεμώνη.

γ.

Για ποια εκίνησε

κορφή και σε ποια κοίτη

κατρακύλησε!…

δ.

μνήμη Γ. Κ. Καραβασίλη

Παραπατώντας

εφτασε στον θάνατο·

τον μέθυσε η ζωή.

ε.

Σήπεσαι σώμα

στη σιωπή, στην απουσία

άλλων σωμάτων

στ.

Θεέ μου, τι αόρατο

ναυάγιο που είναι

η έρημη ζωή!

ζ.

Χειμώνας πάλι·

σβηστή η φωτιά του έρωτα

και η καρδιά μου κρύα.

η.

Το είδωλό μου

μέσα στον καθρέφτη

σαν νεκρή φύση.

---

Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

---


"Υπάρχουν άλογα που συνεχίζουν να καλπάζουν 

ακόμα κι όταν είναι ξαπλωμένα στο γρασίδι."

"Όταν σου αναγγείλουνε τον θάνατό μου,
κάνε ό,τι θα 'κανες αν σου χάριζαν
έν' άδειο βάζο.


Θα το γέμιζες λουλούδια·
έτσι δεν είναι;"

Καλό του ταξίδι...

Για τον Αργύρη Χιόνη:

tsalapetinos
nautilus
"Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφήσικες ιστορίες", από την Άστρια
vakxikon.gr
poiein.gr
Ο Αργύρης Χιόνης αυτοβιογραφούμενος
Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 12 Φεβρουαρίου 2010
wikipedia

Κώστας Μπαλάφας (1920 - 2011)

Ο Κώστας Μπαλάφας, ένας απ’ τους μεγαλύτερους Έλληνες φωτογράφους, πέθανε εχτές σε ηλικία 91 ετών. Ο Κώστας Μπαλάφας γεννήθηκε το 1920 στην Κυψέλη της Άρτας, ορεινό χωριό της Ηπείρου, από γονείς αγρότες.

Στο χώρο της φωτογραφίας τον συναντούμε το 1939 στα Γιάννενα, όπου έζησε τον πόλεμο του 1940 και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση 1941-44. Φωτογράφισε τον ένοπλο αντάρτικο αγώνα κατά των κατακτητών και τον αποτύπωσε στο φωτογραφικό λεύκωμα Το Αντάρτικο στην Ήπειρο. Από το 1951 εργάστηκε στη ΔΕΗ και τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο του τον διέθεσε στη φωτογραφία.

Οι σκληρές συνθήκες ζωής των παιδικών του χρόνων και οι αγώνες του ελληνικού λαού εκείνο τον καιρό για ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια επέδρασαν στον ευρύτερο ψυχισμό του και διαμόρφωσαν το ύφος της φωτογραφικής του δουλειάς, ιδίως σε θέματα κοινωνικού προβληματισμού, τα οποία κυρίως τον απασχόλησαν.

Κατά καιρούς περπάτησε όλη σχεδόν την Ελλάδα και την απέδωσε με το δικό του τρόπο σε φωτογραφική εικόνα.

Μέσα από τις φωτογραφίες του, στιγμές της ιστορίας της Ελλάδας...

Ένας σημαντικός δάσκαλος για όλους εμάς τους νεώτερους.  Καλό ταξίδι.

Κώστας Μπαλάφας
eikastikon.gr

Μιχάλης Κακογιάννης (11 Ιουνίου 1922 - 25 Ιουλίου 2011)

Ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο δημιουργός της «Στέλλας» και του «Ζορμπά», έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών. Το όνομα του είναι συνδεδεμένο με την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Η πορεία του περικλείει μια ολόκληρη εποχή του ελληνικού πολιτισμού...

Ο Μιχάλης Κακογιάννης, γιος της Αγγελικής και του Παναγιώτη Κακογιάννη, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, στις 11 Ιουνίου του 1921, και σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Σχεδόν ολόκληρο το διάστημα που βρισκόταν στο Λονδίνο, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC, στην αρχή ως μεταφραστής και εκφωνητής, και αργότερα, σε ηλικία μόλις 22 χρόνων, ανέλαβε τη διεύθυνση της «Κυπριακής Ώρας».

Το 1947, ξεκίνησε την καριέρα του στο Θέατρο της Αγγλίας ως ηθοποιός, γρήγορα όμως τον κέρδισε η σκηνοθεσία και το 1953 ήρθε στην Ελλάδα. Το 1954, με την κινηματογραφική ταινία «Κυριακάτικο Ξύπνημα», ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα μαύρα», το «Τελευταίο ψέμα» η τριλογία του: «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια» και ο «Ζορμπάς» είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως και απέσπασαν πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης.

Πέρα από τη σκηνοθεσία στον κινηματογράφο, σε εγχώριες αλλά και διεθνείς συμπαραγωγές, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει επίσης σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις όπερας στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έχει, επίσης, γράψει και έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, ενώ έχει γράψει και στίχους γνωστών ελληνικών τραγουδιών.

Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακροπόλεως, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίσθηκε και για την επίτευξη του οποίου ίδρυσε το σύλλογο «Οι Φίλοι της Αθήνας», εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του διάσημου Γάλλου φωτιστή Pierre Bideau και αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών.

Το 2004, ο Μιχάλης Κακογιάννης συνέστησε το κοινωφελές ίδρυμα με την επωνυμία «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο.

Για την προσφορά και το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Έχει τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ’ (Κύπρος) και το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ). Έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στο έθνος, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το συνολικό έργο του, για έργο ζωής στα Ιεροσόλυμα, για έργο ζωής από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάιρο. Έχει ανακηρυχθεί Επίτιμος Δημότης στη Λεμεσό, στο Montpellier (Γαλλία) και στο Ντάλας (Τέξας, Η.Π.Α.) και έχει αναγορευθεί Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College (Σικάγο, Η.Π.Α.), Επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου καθώς και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. 

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Καλό ταξίδι "καλέ μας άνθρωπε"..

Ένας από τους σημαντικότερους και πιο αγαπημένους ηθοποιούς, 'έφυγε' από κοντά μας. Ο Θανάσης Βέγγος, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1927. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού και ήταν ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο εκδιώχθηκε από την δουλειά του, εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Γεγονός που προκάλεσε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση και ο ίδιος αναγκάστηκε για πολλά χρόνια να ασχολείται με επεξεργασίες δερμάτων, ενώ παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του.

Κατά τα ταραγμένα χρόνια του εμφύλιου υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Μακρόνησο και όταν απολύθηκε έκανε διάφορες δουλειές για τα προς τα ζην.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Παντελής Βούλγαρης βρήκαν στο πρόσωπο του τον αρχετυπικό άνθρωπο του λαού που σε μεγάλη ηλικία πια και έχοντας ταλαιπωρηθεί στο νεανικό του βίο γίνεται σοφός.

Ο Θανάσης Βέγγος δεν σπούδασε υποκριτική, υπήρξε αυτοδίδακτος. Το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή.


Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την ταινία.."Το βλέμμα του Οδυσσέα",  με κάποιες προφητικές (;) λέξεις από το Θανάση Βέγγο..

"Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει...

Πεθαίνουμε σαν λαός... Κάναμε τον κύκλο μας...

Δε ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Πεθαίνουμε.

Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα,

γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο..."

Καλό ταξίδι "καλέ μας άνθρωπε"..

καλό ταξίδι Νίκο

Ήρεμη και ουσιώδης προσωπικότητα, 

πρότυπο και δάσκαλος για τους νεότερους...

...μεγάλη φωνή με μια ξεχωριστή χροιά...

"ραγίζει απόψε η καρδιά.."

.."μα γιατί το τραγούδι να'ναι λυπητερό.."

Καλό ταξίδι Νίκο...

Ιάκωβος Καμπανέλλης

Πέθανε σήμερα ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Ο Καμπανέλλης άφησε πίσω του ένα πλούσιο θεατρικό έργο που θεμελίωσε το σύγχρονο ελληνικό θέατρο, δικαιώνοντας τον τίτλο του «πατριάρχη του ελληνικού θεάτρου» που του είχαν απονείμει.

Άρχισε να γράφει θεατρικά έργα επειδή δεν τον δέχθηκαν στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής του «Θεάτρου Τέχνης».

Το 1950 ανέβηκε το πρώτο του έργο: «Ο χορός πάνω στα στάχυα». Ακολούθησαν τα θεατρικά: «Η ηλικία της νύχτας», «Ο γορίλας και η Ορτανσία», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Βίβα Ασπασία», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι», «Η αποικία των τιμωρημένων», «Ασπασία».

Το αντιδικτατορικό έργο, «Το μεγάλο μας τσίρκο», έγινε μεγάλη επιτυχία το 1973, στη διάρκεια της χούντας, με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο.

Στη συνέχεια, ο Καμπανέλλης έγραψε, μεταξύ άλλων, «Το κουκί και το ρεβίθι», «Ο εχθρός λαός», «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα», «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού», «Ο μπαμπάς ο πόλεμος», «Ο επικήδειος, «Ο αόρατος θίασος», «Ο δρόμος περνά από μέσα», «Γράμμα στον Ορέστη», «Ο δείπνος», «Πάροδος Θηβών», «Στη χώρα Ίψεν», «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», «Η τελευταία πράξη», «Μια συνάντηση κάπου αλλού», «Μια κωμωδία», «Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά», «Η αυλή των θαυμάτων».

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, όμως έγραψε και πολλά σενάρια για τον κινηματογράφο, με διασημότερο όλων, τη «Στέλλα», έργο που έγραψε για τη Μελίνα Μερκούρη. Δικά του είναι ακόμα, «Το ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου, «Η αρπαγή της Περσεφόνης» του Γρηγόρη Γρηγορίου και «Κορίτσια στον ήλιο» του Βασίλη Γεωργιάδη.

Επίσης, έγραψε και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Γιάννη Σπανού και του Νίκου Μαμαγκάκη.

Τέλος, έγραψε και το «Μαουτχάουζεν», τις αναμνήσεις του από τον εγκλεισμό του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί, όπου έμεινε δυόμισι χρόνια.

Καλό ταξίδι.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.

Οι αγώνες που ’χεις κάνει δεν φελάνε

το αίμα το χυμένο, αν δεν ξοφλάνε.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,

του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

έφυγε ο Μανώλης Ρασούλης

Έφυγε ο Μανώλης Ρασούλης, 

που αγαπήσαμε..

Ο ιδιαίτερα αγαπητός λαϊκός τραγουδιστής, στιχουργός, ποιητής, συγγραφέας, αρθρογράφος, αγωνιστής της αριστεράς Μανώλης Ρασούλης βρέθηκε σήμερα νεκρός στο σπίτι του σε ηλικία 66 ετών.

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ

και βαθιά σ' ευχαριστώ

γιατί μ' έμαθες και ξέρω

ν' ανασαίνω όπου βρεθώ

να πεθαίνω όπου πατώ

και να μην σε υποφέρω

Το καλλιτεχνικό και συγγραφικό του έργο εξαιρετικά μεγάλο και πολυσχιδές, πλούσια δισκογραφία και πολλές εκδόσεις βιβλίων.

Ο Ρασούλης συμμετείχε ενεργά στον Μάη του ’68, είχε πλούσιο αντιδικτατορικό αγώνα και ενεργοποιήθηκε πολιτικά στον διεθνή και ελληνικό τροτσκιστικό χώρο.

Καλό του ταξίδι...
γινόμαστε συνεχώς φτωχότεροι...

Σχετικά :

Μανώλης Ρασούλης, επίσημο site

Nτοκιμαντέρ ΕΡΤ

..η μεγάλη Ελληνίστρια Jacqueline de Romilly..

Πέθανε σε ηλικία 97 ετών, η μεγάλη ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγύ.  Λάτρης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, ενσάρκωνε μια ουμανιστική αντίληψη του πολιτισμού. Παθιασμένη με τον ελληνικό πολιτισμό, μελέτησε τον Θουκυδίδη, τον οποίο αποκαλούσε «έναν από τους άνδρες της ζωής της», καθώς επίσης τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη.

Γεννήθηκε στις 26 Μαρτίου του 1913 στην πόλη Σαρτρ. Ο Εβραίος πατέρας της σκοτώθηκε στο μέτωπο όταν η Ζακλίν ήταν ενός έτους. Τη μεγάλωσε η μητέρα της, μυθιστοριογράφος. 

Μεταφράστρια των Ελλήνων κλασικών στα γαλλικά, δημοσίευσε πλήθος μελετών για την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιστορία, ενώ δίδαξε ως καθηγήτρια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.  Διατέλεσε διδάκτωρ σε μερικά από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Το 1995 της δόθηκε η ελληνική υπηκοότητα και το 2001 ανακηρύχθηκε πρέσβειρα του Ελληνισμού.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγύ διακρινόταν με μια βαθιά εσωτερική γαλήνη.  Ήταν άνθρωπος αυστηρός, παθιασμένος και με χιούμορ παρόλο που τα τελευταία χρόνια της ζωής της ήταν τυφλή.

Καλή της ανάπαυση.

..και ένα μεγάλο Ευχαριστώ.

Ακολουθεί ένα αφιέρωμα, όπου η Jacqueline de Romilly μιλάει για τη ζωή της, την ευτυχία που βίωσε, τον αγώνα της να διδάξει τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα του κόσμου,  την αγωνία της για το μέλλον της Ελληνικής γλώσσας.  
Μια γυναίκα πρότυπο, η οποία αγάπησε την Ελλάδα, ίσως περισσότερο από ότι οι ίδιοι οι Έλληνες...

Φράσεις της, από το παραπάνω αφιέρωμα...

"Δεν είναι μόνο η απόκτηση γνώσης που είναι άμεσα χρήσιμη, την οποία έχουν κερδίσει βγαίνοντας στη ζωή, είναι η διαμόρφωση του πνεύματος. Μαθαίνουν να κρίνουν, μαθαίνουν γιατί δεν κατανόησαν σωστά κάτι, μαθαίνουν να διορθώνουν ένα λάθος.  Ταυτόχρονα, διαμορφώνεται το πνεύμα, με την ευρύτερη έννοια.  Έρχονται σε επαφή με όλα αυτά που σκέφτηκαν κάποιοι άνθρωποι.  Δεν σκεφτόμαστε μόνοι μας, δεν είναι δυνατόν. Υπάρχουν ενδείξεις, σημεία αναφοράς.  Αναφέρομαι πάντα στους ήρωες της Αρχαίας Ελλάδας.  Έχουν κάποια ιδεώδη, κάποια ευγένεια.  Σε κάθε επίπεδο της ύπαρξης μας, έχουμε ανάγκη να μπορούμε να εκφραστούμε ξεκάθαρα, να δούμε καθαρά αυτό που θέλουν και για ποιο λόγο.   Την διαμόρφωση της γλώσσας, του πνεύματος, των ιδεωδών, την έχουμε ανάγκη ό,τι κι αν κάνουμε στη συνέχεια." (για τους μαθητές της, αξία των ανθρωπιστικών σπουδών)

"Σκέφτομαι πως είναι απόλαυση.  Όταν έχεις εξασκηθεί σε βάθος σχεδόν σε όλη σου τη ζωή, να φτάνεις να εκφράζεις, να επικοινωνείς, να καθορίζεις, ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό.  Αυτά που έγιναν, αυτά που μετανιώνεις, επειδή έγιναν, που χαίρεσαι, επειδή έγιναν, όλα αυτά που εκτιμάς.  Ειλικρινά, σαν μια άσκηση της συνείδησης."

"Υπάρχουν στιγμές ανεκτίμητες.  Απόδειξη ότι πρέπει, να απολαμβάνουμε ό,τι μας προσφέρεται στον μέγιστο βαθμό.  Όταν στερήθηκα κάτι, το ανακάλυψα…κι έχει σχέση με την επιθυμία μου να προσέχουμε τα κείμενα, γενικότερα την ομορφιά.  Δεν αναφερθήκαμε ούτε μια φορά στη λέξη «ομορφιά», όμως με αφορμή τα αρχαία ελληνικά κείμενα, με αφορμή τη θέα ή την ποίηση, με κάθε δυνατή αφορμή, πως θα ήταν δυνατόν να μην αναφερθούμε στην ομορφιά; Για μια τυφλή, διότι είμαι σχεδόν τυφλή, ή τουλάχιστον για κάποιον που δεν βλέπει καθόλου καλά, υπάρχει ακόμα η ομορφιά και η αντίληψη της ομορφιάς." 

**Μια έκτακτη ανάρτηση, για μια μεγάλη ξεχωριστή μορφή των γραμμάτων.

Ως ένα ελάχιστο "ευχαριστώ" για την προσφορά της.

..έφυγε ο Ζοζέ Σαραμάγκου..

Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συγγραφείς, ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας Πορτογάλος Ζοζέ Σαραμάγκου απεβίωσε σήμερα στο σπίτι του στη νήσο Λανθαρότε, στα Κανάρια νησιά. Σύμφωνα με τον εκδότη του, η κατάσταση της υγείας του συγγραφέα είχε επιδεινωθεί μετά από μία πρόσφατη ασθένεια.

Γεννήθηκε το 1922 στην Αζινιάγκα της Πορτογαλίας από γονείς αγρότες. Πέρασε τα σχολικά του χρόνια στη Λισαβόνα, όμως χρειάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο μετά τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου για οικονομικούς λόγους και να δουλέψει από τότε σε διάφορες δουλειές. Υπήρξε αυτοδίδακτος, διάβαζε μόνος του τα βράδια στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Λισαβόνας αποχτώντας μια πλούσια μόρφωση που του επέτρεψε αργότερα να δουλέψει σε εκδοτικούς οίκους και σε εφημερίδες ως πολιτικός σχολιαστής και ως υπεύθυνος λογοτεχνικών σελίδων.

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου έγινε ένας από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς της χώρας του κυρίως χάρη στα μυθιστορήματα του, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε 25 χώρες. Το 1998 του απονεμήθηκε το πολυαναμενόμενο για την Πορτογαλία Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Τα γνωστότερα μυθιστορήματα του είναι τα εξής: Εγχειρίδιο ζωγραφικής και καλλιγραφίας(1977), Από τη γη θρεμμένος(1980), Το χρονικό του μοναστηριού(1983), Η χρονιά που πέθανε ο Ρικάρντο Ρέις(1984), Η πέτρινη σχεδία(1986), Ιστορία της Πολιορκίας της Λισαβόνας,(1988), Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον(1997), Περί τυφλότητος,(1995), Όλα τα ονόματα (1997).

Μια μεγάλη μορφή του πνεύματος. Καλό του ταξίδι...

«Έφυγε» ο μεγάλος ζωγράφος, Γιάννης Μόραλης

Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους της λεγόμενης γενιάς του 1930 με πλήθος διακρίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο Γιάννης Μόραλης, έφυγε σήμερα από την ζωή πλήρης ημερών, στα 93 του χρόνια.

Φανή, (1949), Λάδι σε μουσαμά
150, 5x74 εκ.

Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε στην Αρτα το 1916 και το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Σε ηλικία 15 ετών έγινε δεκτός στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας σπουδάζοντας κοντά στον Αργυρό , τον Γερανιώτη, τον Παρθένη και τον Κεφαλληνό, ζωγραφική και χαρακτική.

Νέα γυναίκα, (1971-72) Ακρυλικό σε μουσαμά
116 x 106 εκ.

Έφυγε το 1936 για τη Ρώμη, με υποτροφία. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου και σπούδασε νωπογραφία και ψηφιδωτό και το 1947 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ.

Το 1949, μαζί με άλλους Έλληνες ζωγράφους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Νικολάου και Νίκος Εγγονόπουλος, ιδρύουν την καλλιτεχνική ομάδα «Αρμός» και διοργανώνουν την πρώτη κοινή έκθεση στο Ζάππειο το 1950.

Σύνθεση
λάδι σε καμβά, 90 x 220 εκ.

Από το 1954 ξεκινάει την συνεργασία του με το ελληνικό θέατρο, πρώτα με το Θέατρο Τέχνης και στη συνέχεια με το Εθνικό Θέατρο. Το έργο του Μόραλη περιλαμβάνει εικονογραφήσεις βιβλίων των ποιητών Ελύτη και Σεφέρη, εξώφυλλα δίσκων μουσικής, γλυπτά, τοιχογραφίες καθώς και σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας και τα μπαλέτα του Ελληνικού Χοροδράματος.

Τιμήθηκε για πρώτη φορά με βραβείο ζωγραφικής το 1940. Αποχώρησε από την ΑΣΚΤ το 1983 και το 1988 η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση. Το 1999 του απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ταξιάρχη της Τιμής . Έργα του ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Σπουδή για το “Ερωτικό”, 1992
τέμπερα σε χαρτόνι
19 x 11 εκ.

Ζωγραφική, γλυπτική, εικονογράφηση, ανάγλυφα σε κτήρια, σε όλο το έργο του Γιάννη Μόραλη, από τα πιο παραστατικά ως τα αφηρημένα, ένα σύμβολο επανέρχεται : ο φτερωτός άγγελος με την διττή μορφή του έρωτα και του θανάτου.

Η πρώτη του θεατρική δουλειά βασιζόταν στο έργο Ωδή εις θάνατον του Κάλβου και ο ίδιος ο ζωγράφος έλεγε ότι είχε δοκιμάσει έντονα το βίωμα του θανάτου καθώς τον συνόδευε πάντα ο τραγικός θάνατος του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Μάρτιο του 1937 αλλά και οι σκηνές από κηδεία στην Αρτα και την Πρέβεζα όταν ήταν πολύ μικρός.

Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον video-αφιέρωμα για το μεγάλο ζωγράφο..

Michael Jackson (29/8/1958 – 25/6/2009)

Ο Michael Jackson, ο "βασιλιάς της ποπ" γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1958 στο Γκάρι της Ιντιάνα. Ξεκίνησε την καριέρα του ως «παιδί θαύμα», μέλος του οικογενειακού συγκροτήματος The Jackson 5. Έφτασε στο απόγειο της δόξας του με παγκόσμιες επιτυχίες όπως τα τραγούδια Thriller, Billie Jean και Βad. Μεταξύ άλλων, είχε κερδίσει 13 φορές βραβείο Grammy.

Είχε ιστορικό προβλημάτων υγείας και δεν είχε δώσει συναυλίες εδώ και 12 χρόνια. Παράλληλα, είχε εμπλακεί δικαστικώς μετά από κατηγορία για κακοποίηση ανηλίκου, από την οποία απαλλάχθηκε το 2005. Έκτοτε ζούσε απομονωμένος, έχοντας καταστραφεί οικονομικά....

Απίστευτα ταλαντούχος, απόλυτα αυτοκαταστροφικός...

Απεβίωσε εχτές σε ηλικία 51 ετών. Καλή ανάπαυση Michael..

Ευγένιος Σπαθάρης..

Ξεχωριστή προσωπικότητα ο Ευγένιος Σπαθάρης, συνυφασμένη η παρουσία, το έργο και η φωνή του με την παιδική ηλικία όλων μας..
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή να περιμένουμε με τον αδελφό μου, είτε να μας πάνε να δούμε τον «καραγκιόζη», είτε να ξεκινήσει στην τηλεόραση η παράσταση του..
Καθόμασταν όλοι μαζί, «μικροί» και «μεγάλοι» για να τις δούμε..

Όλη η ελληνική ιστορία ξεπηδούσε μέσα από τις παραστάσεις του θεάτρου σκιών..
Σήμερα θα μας κοιτά από ψηλά.. και εύχομαι να χαμογελάει…

Τέτοιοι άνθρωποι, τόσο σπάνια γνήσιοι, δημιουργικοί, η προσωποποίηση της ανθρωπιάς, της αγάπης για τη τέχνη και της απλότητας, δικαιούνται να έχουνε την πρώτη θέση στο παράδεισο...

Καλό του ταξίδι,
καλή του ανάπαυση..

«κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη..»

Στην μνήμη του John Lennon και του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου

Σαν σήμερα, στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, δολοφονήθηκε ο John Lennon (9 October 1940 - 8 December 1980).

Αυτός ο μοναδικός καλλιτέχνης που σημάδεψε ανεξίτηλα, ως ιδρυτικό μέλος των θρυλικών Beatles αλλά και με την μετέπειτα σόλο πορεία του, μια ολόκληρη εποχή και λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι καλλιτέχνες στην ιστορία της τέχνης του 20ου αιώνα.

Έτσι έσβησε η ζωή του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, ερμηνευτή, συνθέτη, υπερασπιστή της ειρήνης και της αγάπης.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, και η πραγματικότητα αμείλικτη.

Το τραγούδι Imagine, αφιερωμένο στον άτυχο 15χρονο Αλέξη, που ονειρεύτηκε έναν κόσμο διαφορετικό, αλλά τόσο άδικα και αναίτια δολοφονήθηκε από ένοπλο αστυνομικό..

Το χαμόγελο του έσβησε.. Μαζί με αυτό και όλα τα όνειρα του.. ΓΙΑΤΙ;;;;

Δεν υπάρχουν λόγια τέτοιες στιγμές, νιώθεις μόνο ότι ζεις σε μια κοινωνία εντελώς αποτυχημένη..

Imagine there's no heaven,

It's easy if you try,

No hell below us,

Above us only sky,

Imagine all the people living for today...

Imagine there's no countries,

It isnt hard to do,

Nothing to kill or die for,

No religion too,

Ιmagine all the people

living life in peace...

Imagine no possesions,

I wonder if you can,

No need for greed or hunger,

A brotherhood of man,

Imagine all the people Sharing all the world...

You may say I ’m a dreamer,

but Im not the only one,

I hope some day you'll join us,

And the world will live as one.

Πολύ άδικο....μικρέ Αλέξη καλό ταξίδι..