27 Ιουλίου 2011

..καλό-καίρι..


Πάντα... το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη μου εποχή. Το περίμενα πως και πως, το χαιρόμουν απίστευτα. Ήταν ταυτισμένο με τη ξεγνοιασιά, την απλότητα, την άφεση και την απελευθέρωση.  Το περσινό καλοκαίρι είχε κάποιες στιγμές που θα μείνουν, για διάφορους προσωπικούς μου λόγους, βαθιά χαραγμένες μέσα μου. Και ας αποχωρίστηκα ελάχιστα την Αθήνα. Τώρα ένα χρόνο μετά, το θυμάμαι με νοσταλγία. 

Τέλος Ιουλίου 2011. Διαφορετικό, περίεργο, αλλιώτικο καλοκαίρι. Από εκείνα που  διαισθάνεσαι ότι η πολυπόθητη ουσία είναι αλλού, όπως και η ζωή. Μη γνωρίζοντας βέβαια ακόμη την κατάληξη του.

Ήδη η μπλογκόσφαιρα έχει σχεδόν "ερημώσει". Καιρός να σας αφήσω και εγώ για λίγο.  Επιζητώντας κυρίως λίγο χρόνο για διαφυγή της ψυχής, του μυαλού και ανασυγκρότησης...

Εύχομαι να έχετε στη ζωή σας, ότι ακριβώς θέλετε και ότι αγαπάτε.

Μέχρι να τα ξαναπούμε, καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, σας φιλώ πολύ.

25 Ιουλίου 2011

Μιχάλης Κακογιάννης (11 Ιουνίου 1922 - 25 Ιουλίου 2011)


Ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο δημιουργός της «Στέλλας» και του «Ζορμπά», έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών. Το όνομα του είναι συνδεδεμένο με την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Η πορεία του περικλείει μια ολόκληρη εποχή του ελληνικού πολιτισμού...

Ο Μιχάλης Κακογιάννης, γιος της Αγγελικής και του Παναγιώτη Κακογιάννη, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, στις 11 Ιουνίου του 1921, και σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Σχεδόν ολόκληρο το διάστημα που βρισκόταν στο Λονδίνο, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC, στην αρχή ως μεταφραστής και εκφωνητής, και αργότερα, σε ηλικία μόλις 22 χρόνων, ανέλαβε τη διεύθυνση της «Κυπριακής Ώρας».

Το 1947, ξεκίνησε την καριέρα του στο Θέατρο της Αγγλίας ως ηθοποιός, γρήγορα όμως τον κέρδισε η σκηνοθεσία και το 1953 ήρθε στην Ελλάδα. Το 1954, με την κινηματογραφική ταινία «Κυριακάτικο Ξύπνημα», ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα μαύρα», το «Τελευταίο ψέμα» η τριλογία του: «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια» και ο «Ζορμπάς» είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως και απέσπασαν πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης.

Πέρα από τη σκηνοθεσία στον κινηματογράφο, σε εγχώριες αλλά και διεθνείς συμπαραγωγές, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει επίσης σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις όπερας στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έχει, επίσης, γράψει και έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, ενώ έχει γράψει και στίχους γνωστών ελληνικών τραγουδιών.

Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακροπόλεως, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίσθηκε και για την επίτευξη του οποίου ίδρυσε το σύλλογο «Οι Φίλοι της Αθήνας», εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του διάσημου Γάλλου φωτιστή Pierre Bideau και αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών.

Το 2004, ο Μιχάλης Κακογιάννης συνέστησε το κοινωφελές ίδρυμα με την επωνυμία «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο.

Για την προσφορά και το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Έχει τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ’ (Κύπρος) και το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ). Έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στο έθνος, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το συνολικό έργο του, για έργο ζωής στα Ιεροσόλυμα, για έργο ζωής από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάιρο. Έχει ανακηρυχθεί Επίτιμος Δημότης στη Λεμεσό, στο Montpellier (Γαλλία) και στο Ντάλας (Τέξας, Η.Π.Α.) και έχει αναγορευθεί Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College (Σικάγο, Η.Π.Α.), Επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου καθώς και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. 

γατόνια






...χαδιάρικα, αλήτικα, αυθόρμητα, συντροφικά,
η αγάπη μου για τα 'γατόνια' είναι γνωστή :)
μερικές πόζες από κάποια αγαπημένα πλασματάκια
για την αρχή αυτής της εβδομάδας...

23 Ιουλίου 2011

γιατί σωπαίναν.. οι Ποιητές τους;


Σε Σκοτεινούς Καιρούς

Δε θα λένε: Tον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε.

Θα λένε: Tον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.

Δε θα λένε: Tον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.

Θα λένε: Tον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.

Δε θα λένε: Tον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.

Θα λένε: Tον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις

συμμαχούσαν ε ν ά ν τ ι α στους εργάτες.

Mα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί.

Θα λένε: Γιατί σωπαίναν.. οι Ποιητές τους;

18 Ιουλίου 2011

ζωή ποδήλατο


...Πάμε μια βόλτα στο "κέντρο μου"... 
"Ζωή ποδήλατο"... στη ζεματιστή καλοκαιρινή Αθήνα...
Επιτρέποντας στις ζωγραφιστές νότες να δώσουν αλλιώτικο ρυθμό.

Σε σοκάκια της Πλάκας τριγυρνά η ψυχή μου...
περνάει από τα ανοικτά παράθυρα...
ξεκουράζει το νου...
το ...καθιερωμένο... πέρασμα από το Ηρώδειο...
...ποτέ δεν το χορταίνει...
κατέβασμα πίσω
στη δροσιά του ελαιώνα
...καθώς το ηλιοβασίλεμα αγγίζει τα δέντρα..
...κάτω από την Ακρόπολη...
...Στροφή προς στα στενά...
κάποιες μορφές των τοίχων σαν να μου ψιθυρίζουν...
"άνοιξε κ εσύ το κλουβί, ελευθερώσου......"
...κρυφοκοιτάζω άλλες...
...και κοντοστέκομαι στη σαύρα της γωνίας...
...ένα ψάρι στο δρόμο...
...όπου η "φαντασία ζει"
...Σάτιρα καλλιτέχνη
σε αληθινά σενάρια ζωής...
"Κλείσε τα αυτιά..."
μήπως προλάβεις, πρώτα τους πολέμους μέσα σου...

"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος
το νου σου ε;"
(Κ. Γώγου)
...Ότι και αν ακούς, το έμαθες πια καλά,
...οι αληθινοί ιδεαλιστές σπανίζουν,
είναι και θα είναι η μειοψηφία
 ...σε μια σουρεαλιστική πραγματικότητα...
οι μάσκες...
 ...έχουν πέσει προ πολλού...
 ...μπαίνω στο Ζάππειο, φτάνω στο Καλλιμάρμαρο.
Σταματώ και παρατηρώ το πελώριο άγαλμα.
...Περνάω συχνά από αυτό το σημείο
μα πρώτη φορά διάβασα τις χαραγμένες λέξεις στη βάση του :
"Εγώ πεθαίνω όμως εσείς
να είσθε μονοιασμένοι
και να βαστήξετε
την πατρίδα"

13 Ιουλίου 2011

βασιλικά ανάκτορα στο Τατόι

Η ιδέα για βόλτα στα ανάκτορα της πρώην βασιλικής οικογένειας στο Τατόι προτάθηκε από ένα φίλο. Αν και είχα ακούσει για το Δάσος Αναψυχής Τατοΐου, δεν το είχα επισκεφτεί ξανά. Πραγματικά κρίμα, καθώς πρόκειται για ένα μοναδικό αμάλγαμα Φύσης, πολιτισμού και ιστορίας.

Τα πρώην βασιλικά ανάκτορα βρίσκονται μόλις 25 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Η περιοχή έχει μαγευτική ομορφιά και σε κερδίζει από τα πρώτα δευτερόλεπτα! Εντούτοις το Τατόι παραμένει σχεδόν άγνωστο στους κατοίκους της πρωτεύουσας και εντελώς αναξιοποίητο από την πολιτεία.

Περνώντας την είσοδο, περπατώντας μέσω μιας διαδρομής ανάμεσα από ψηλά κυπαρίσσια, πλατάνια και βελανιδιές, φτάνουμε στο σημαντικότερο ιστορικό μνημείο της περιοχής του Δρυμού, στο παλάτι (μαζί με τα βοηθητικά κτίρια) της τέως βασιλικής οικογένειας στο Τατόι.
...Περιφραγμένα, με παραθυρόφυλλα σφραγισμένα, αντανακλώντας μια αίγλη ενός απώτερου παρελθόντος. Παρόλο που ο θεσμός της βασιλείας με αφήνει παγερά αδιάφορη, η ματιά περιηγήθηκε στο παρελθόν αυτού του τόπου. Έπλασε σενάρια, σύγκρινε, προβληματίστηκε, απόρησε, ταξίδεψε στιγμιαία, σιωπηλά στις ψυχές, στις ικεσίες και στις ανθρώπινες νουθεσίες...
...Ακριβώς έξω από την κεντρική πόρτα του ανακτόρου, αντικρίσαμε κουλουριασμένο το μόνιμο φύλακα του, ένα αρκετά φιλικό σκυλάκι. Πιστός φρουρός του ακατοίκητου πλέον παλατιού. Ευτυχώς είχε παρέα ένα άλλο σκυλί. Αυτά τα δύο πλάσματα είναι τα μόνα που "περιφέρονται" πλέον στο ανάκτορο.
Εδώ αξίζει μια μικρή ιστορική αναφορά..

«Ο Βασιλεύς των Ελλήνων Γεώργιος Α, καθ' ο Βόρειος, αγαπούσε το μεγάλο υψόμετρο και το 1871 άρχισε να αγοράζει τεμάχια του κτήματος, για να δημιουργήσει εκεί την οικία του. Από το 1880 η Βασιλική Οικογένεια μετέφερε τη θερινή διαμονή της στην οικία της οικογένειας Σούτσου (τα τρία οθωμανικά τσιφλίκια Τατόι, Μαχούνια και Λιόπεσι, συνενώθηκαν το 1835 στα χέρια του Σκαρλάτου Σούτζου και επί δεκαετίες κατόπιν υπήρξαν κρησφύγετα ληστών), αφού επέφεραν σ'αυτή μερικές διαρρυθμίσεις.

Την ίδια χρονολογία, κοντά στο παλαιό κτίριο της οικογένειας Σούτσου, άρχισε να οικοδομείται ένα καινούργιο κτίριο, για να χρησιμεύσει ως κατοικία της Βασιλικής Οικογένειας. Θεμελιώθηκε το 1886 και αποπερατώθηκε η ανοικοδόμηση του το 1888. Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός της Βασιλικής κατοικίας του Τατοΐου είναι σχεδόν ίδιος με ένα οίκημα που βρίσκεται στο Φιλανδικό κόλπο, πλησίον του Πήτερχοφ.
Ο ρυθμός του οικήματος είναι Αγγλικός.  Τα σχέδια των Ανακτόρων οφείλονται στον αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ και είναι σύμφωνα με τα σχέδια και τις υποδείξεις της Βασίλισσας 'Oλγας.  Κοντά στο οικοδομικό συγκρότημα προστέθηκαν αργότερα μια κατοικία για την οικογένεια του Διαδόχου και ένα μικρότερο κτίριο του υπηρετικού προσωπικού των Ανακτόρων.
Έτσι το Τατόι μετεβλήθη σε βασιλική περιοχή, στην οποία διέμεναν οι Βασιλείς όχι μόνο το καλοκαίρι, αλλά κατά περιόδους και το χειμώνα. Από το τέλος του 1948 εγκαθίσταται στην έπαυλη μονίμως η βασιλική οικογένεια, που θα την κατοικήσει αδιαλείπτως ως το πρωί του αντικινήματος κατά της Χούντας, στις 13 Δεκεμβρίου 1967. Η Βασιλική ιδιοκτησία βρίσκεται σε υψόμετρο 500 μέτρων.

Στα έργα αυτά, πρωτοπόρα στην Ελλάδα της εποχής, προΐσταται ο Λουδοβίκος Μύντερ (1873-1892), Δανός δασολόγος και φιλέλληνας, καθώς και, στη συνέχεια, ο διάδοχός του στη διεύθυνση του κτήματος Όθων Βάισμαν (1893-1914). (...) Το πρώτο σπίτι που περατώθηκε το 1874 ήταν ένα απλό διώροφο σπίτι ελληνοελβετικού ρυθμού, με δίρρικτη στέγη, το οποίο παραδόξως προοριζόταν όχι ως ανάκτορο αλλά ως βασιλικός ξενώνας, χρήση για την οποία ουδέποτε διατέθηκε.

Πάνω από το ήδη χαραγμένο περιβόλι, για το οποίο επελέγησαν φυτά από όλη τη Μεσόγειο, άρχισε να οικοδομείται από τον αρχιτέκτονα Σάββα Μπούκη, το 1884, το καθ' αυτό ανάκτορο, μιμούμενο μια έπαυλη του συγκροτήματος των ανακτόρων του Πέτερχοφ, στην Αγία Πετρούπολη, που ανήκε στον τσάρο Αλέξανδρο Β΄, θείο της βασίλισσας Όλγας».
..Κατεβαίνοντας μια μεγάλη μαρμάρινη σκάλα, σκεπασμένη από πράσινο..
...αντικρίζουμε μια τεράστια αυλή...
Δεξιά και αριστερά της σκάλας μεγάλες γλάστρες από λευκό μάρμαρο με σύμβολα. Κάποτε θα υπήρξαν γεμάτες λουλούδια, σήμερα στέκουν εγκαταλειμμένες.
Σε ένα σκιερό από την άγρια βλάστηση σημείο, αντικρίσαμε μια μεγάλη μαρμάρινη μπανιέρα που προφανώς αποτελούσε χώρο λουτροθεραπείας.
 Μια μαρμάρινη λεοντοκεφαλή πρέπει να ήταν το σιντριβάνι που ανάβλυζε το νερό.

Φύλλα από πλατάνια την σκεπάζουν. Μπροστά της μια άδεια πισίνα.
...Εγκαταλειμμένη και με γκράφιτι στο εσωτερικό της.. (αυτό δε με χάλασε καθόλου..τώρα με τη βοήθεια της τεχνολογίας, έχει στη μια πλευρά ...ψηφιακά και τη διεύθυνση του blog.. :})
Στάση για ξεκούραση, δίπλα στην πισίνα. Επιστροφή με το βλέμμα προς τα πίσω. Αντικρίζοντας το ανάκτορο. Μια ολόκληρη ιστορία διεκδίκησης κρύβει στο παρελθόν του, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ . Απλά μόνο ας αναφερθεί το τέλος των διεκδικήσεων, όταν το 1994 επαναφέρεται η απαλλοτρίωση του 1973 και η έκταση επανέρχεται στο δημόσιο.
 Μετά από αυτή τη ρύθμιση έγιναν προσφυγές για την αντισυνταγματικότητα του νόμου από τους πρώην ιδιοκτήτες και η υπόθεση έληξε το 2002 μετά από σχετική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Με βάση την απόφαση αυτή καταβλήθηκε τίμημα στους τέως βασιλείς για το σύνολο της περιουσίας τους στην Ελλάδα (4.000.000.000 δρχ.) και το Τατόι έγινε Δημόσιο Κτήμα.

Η μη επίλυση για χρόνια του ιδιοκτησιακού θέματος της όλης «βασιλικής περιουσίας» όχι μόνο δεν επέτρεψε την ανάδειξη του τόπου, αλλά συνετέλεσε στη σημαντική φθορά του. Το κράτος δαπάνησε τελικά ένα απίστευτα υψηλό ποσό για να την αποκτήσει, αλλά δε μπόρεσε να την αξιοποιήσει. Θα μπορούσε η περιοχή να αποτελέσει πόλο έλξης ανθρώπων που θα ήθελαν να συνδυάσουν τη βόλτα τους στη Φύση με πολιτιστικές δραστηριότητες...
Στο συγκρότημα των ανακτόρων του Τατοΐου
περιλαμβάνονται αρκετά βοηθητικά κτίρια,
όπως κατοικίες προσωπικού, φυλάκια, αποθήκες, 
ξυλουργεία, ιπποστάσια, κτηνοτροφικές μονάδες κα., 
τα οποία σήμερα έχουν σχεδόν ερειπωθεί και ορισμένα καταστραφεί ολοσχερώς.
Στο λόφο του Παλαιόκαστρου, στον περίβολο του ναού της Αναστάσεως, που έχει ανεγερθεί εκεί, βρίσκεται και το κοιμητήριο των Βασιλέων και Πριγκίπων.
...Οι τάφοι βρίσκονται διάσπαρτοι...
να μας υπενθυμίζουν πως ο θάνατος εξισώνει όλους τους ανθρώπους...
Όλοι είμαστε ίσοι και πρέπει να γνωρίζουμε το ίδιο σεβασμό ανεξαρτήτως καταγωγής και τάξεως.
Εδώ κάθε ένας τάφος αποτελεί ένα ανοικτό βιβλίο, που σε ταξιδεύει στα πρώτα βήματα της νεοελληνικής πολιτικής ιστορίας.  Παρακάτω ένα μαυσωλείο, που φιλοξενεί 3 μνήματα...

Αυτή η εικόνα των τάφων, ας μας υπενθυμίσει πως οι βασιλιάδες (πρίγκιπες κλπ) είναι απλοί, κοινοί άνθρωποι και για κανένα λόγο δεν πρέπει να αξίζουν περισσότερα προνόμια, σεβασμό από τους υπόλοιπους ανθρώπους.  Κάτι δηλαδή που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το θεσμό της βασιλείας.
...Αυτό το σημείο είναι σαν σκηνή από το "μικρό σπίτι στο λιβάδι". :)
...περιμετρικά υπάρχουν διάφορα κτίσματα...
...σαν να ξεπροβάλλουν από άλλο "χρόνο"...
...εντελώς υποταγμένα...
...γοητευτικά και μέσα στην εγκατάλειψη τους...
...σαν να σε προκαλούν για να τα γνωρίσεις...
αποθήκες με αυτοκίνητα,
ότι έχει γλυτώσει από το πλιάτσικο.
Ένα φυσικό τοπίο με οργιώδη βλάστηση και πλούσια πανίδα, βασιλικά ανάκτορα μοναδικής αρχιτεκτονικής, εργατόσπιτα, βοηθητικά κτίρια, πέτρινες εκκλησίες, αντικείμενα οικιακής χρήσης, μηχανήματα και τεχνολογίες προηγούμενων αιώνων...
Τα ανάκτορα είναι ανοικτά για όλο τον κόσμο, δίχως είσοδο και αποτελούν μια τέλεια πρόταση για ποδηλατάδα, πικ νικ και για να παίξουν τα μικρά παιδιά στη φύση. Η απόστασή από την Αθήνα είναι ελάχιστη και το περιβάλλον πραγματικά ιδεώδες.

Υγ Θα υπάρξει και άλλο post με φωτογραφίες από τη φύση της περιοχής.

Links : parnitha-np.gr
καθημερινή
mototraveldest
Related Posts with Thumbnails