30 Ιανουαρίου 2012

Περί φωτίσεως, Ζοζέ Σαραμάγκου



"Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Oι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, «φωτίζεται» και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το Κράτος όμως δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη.

Ένα απαισιόδοξο βιβλίο; «Δεν είμαι εγώ απαισιόδοξος. Eίναι ο κόσμος απαίσιος», ισχυρίζεται ο Ζοζέ Σαραμάγκου, που με το νέο αυτό μυθιστόρημά του, που κινείται στον αντίποδα του μυθιστορήματός του Περί τυφλότητος, γνώρισε και πάλι μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο."



Ο Ζοζέ Σαραμάγκου υπήρξε μια ιδιάζουσα περίπτωση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Αυτοδίδακτος και όμως ένας από τους πιο γνωστούς και πολυδιαβασμένους συγγραφείς της εποχής μας. Γιος και εγγονός ακτημόνων αγροτών, παρακολούθησε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, την οποία για οικονομικούς λόγους δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Αναγκάστηκε από μικρός να εργαστεί, αλλάζοντας πολλά επαγγέλματα. Κάθε απόγευμα όμως πήγαινε στη δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης του και χανόταν ώρες διαβάζοντας βιβλία της επιλογής του.

Στο «Περί Φωτίσεως» ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του τη ζωή. Αν ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, σίγουρα ο Σαραμάγκου έκανε την αρχή, εστιάζοντας στο βασικότερο πρόβλημα της εποχής μας, στην απουσία ικανών πολιτικών ηγετών, στη διαφθορά της εξουσίας και στην επιτακτική ανάγκη ν’αναλάβουν άμεσα πλέον οι ίδιοι οι πολίτες ουσιαστικές πρωτοβουλίες.  Ν’απαιτήσουν μια κοινωνία όπου όλοι θα έχουν ίσες ευκαιρίες και η δικαιοσύνη δε θα είναι μια ουτοπική έννοια, αλλά η άμεση συνειδητή πραγματικότητα.

Ο Ζοζέ Σαραμάγκου μέσα από τη γνωστή του ειρωνεία, καυστικότητα και σάτιρα,  ξεδιπλώνει την εμπειρία της ζωής του, μας ανοίγει διάπλατα δρόμους. Μας ταρακανάει, θέλοντας να μας αφυπνίσει από την πνευματική τύφλωση και να μας «φωτίσει» με τον πλούτο της αλληλεγγύης, της απαίτησης μιας άλλης κοινωνίας αληθινά δημοκρατικής και δίκαιης. Γιατί τι αξία έχουν οι εκλογές, αν δε μπορούν ν' αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή μιας πόλης και των κατοίκων της; Πόσο απαραίτητο είναι να απαιτήσουμε μια νέα πολιτική, η οποία θα εστιάζει στον άνθρωπο και στις αξίες του; Πόσο τελικά εθελοτυφλούμε όταν τα πάντα μας προειδοποιούν για την επικείμενη καταστροφή και όμως συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε τα ίδια πρόσωπα σαν μην συμβαίνει τίποτα;... Η αληθινή αλλαγή θα έρθει όταν ο άνθρωπος θα αισθανθεί ξανά πολίτης, όταν θα νοιαστεί για την προσωπική του ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και στον συνάνθρωπο. Τότε θα απαιτήσει και το σύστημα να αλλάξει από τα θεμέλια του. 

Ζοζέ Σαραμάγκου, Περί φωτίσεως, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2006

28 Ιανουαρίου 2012

τάδε έφη...Xρόνης Μίσσιος


"Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, δυστυχώς, να καταλάβουν, τι σημαίνει ζωή. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, κι όταν φτάνει το ηλιοβασίλεμα, αντί να κλαίνε γιατί πέρασε άλλη μια μέρα, και συνεπώς άλλο ένα βήμα προς το θάνατο, χαίρονται. Χαίρονται! Γιατί η μέρα τους ήταν φορτωμένη με οδύνη, με άγχος, με κυνηγητό, με προβλήματα, με όλα αυτά.

Η οικολογία είναι επαναστατική, με την έννοια ότι στοχεύει να καταργήσει όλες τις αρνητικές δομές της κοινωνίας. Είναι η μόνη επανάσταση, θα λέγαμε, η οποία δε φέρει εξουσία και δεν εδραιώνει καμία εξουσία. Και ξέρουμε από την ιστορία ότι και τα πιο ωραία, τα πιο όμορφα, τα πιο ρομαντικά όνειρα των επαναστατών, σκοτώθηκαν από την εξουσία. Αυτή ήταν η αιτία της καταστροφής. Αυτή είναι η αιτία που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτη.

(...)
Και τι θα πει ανάπτυξη, κι ως που πάει αυτή η ανάπτυξη τέλος πάντων; Αυτή η γραμμή που πάει; Έχει κανένα τέλος; Έχει κανένα τέρμα αυτή η γραμμή; Περάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, περάσαμε την επανάσταση την ηλεκτρονική, και το όφελος του ανθρώπου ποιό; Η ποιότητα της ζωής του, το νόημα της ζωής του έχει χαθεί, έχει αλλοτριωθεί! Η ζωή είναι αλλού και ο άνθρωπος ο σημερινός είναι αλλού! Οι περισσότεροι άλλα ζητούν κι άλλα ζούνε, άλλα επιθυμούν και άλλα πραγματοποιούν μέσα στην κοινωνία.

Είμαστε πια μια κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μια ένας αφύσικος πολιτισμός και από την άλλη η οντότητά μας σαν άνθρωποι. Είμαστε ψυχασθενείς. Απλώς ο καθένας νομίζει ότι ο άλλος είναι, κι όχι ο ίδιος!

Αν θέλουμε λοιπόν να οραματιστούμε ένα ανθρώπινο μέλλον, οφείλουμε κατ’ αρχήν να το οραματιστούμε σε ανθρώπινα μέτρα. Αυτές οι χαβούζες που λέγονται πόλεις εξαφανίζουν τον άνθρωπο.

(...)
Όσο υπάρχουν άνθρωποι -κι αυτοί λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο και αντικαθίστανται από τους μεταλλαγμένους- θα νιώθουνε αυτή την ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας.
 

(...)
Είναι δύσκολο να ανοίξουμε μια διέξοδο μέσω μιας οικολογικής επανάστασης. Και γιατί είναι δύσκολο; Από την δεκαετία του ’60 ο Μαρκούζε είχε επισημάνει, ότι αυτό το απεχθές κοινωνικό σύστημα δεν βρίσκεται πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα στον άνθρωπο και έχει υποχρεώσει τον άνθρωπο να το αναπαράγει συνεχώς. Αυτό τι λέει;

Αυτό λέει, ότι υποχρεωτικά, έχουμε μια μετάλλαξη της συνείδησης, μια μεταφορά της, από την αυτονομία της αναζήτησης του καλού ή της ζωής, σε μια πρακτική η οποία αναπαράγει το σύστημα. Μας έχουν υποχρεώσει να παίρνουμε αυτοκίνητα, μας υποχρεώνουν να παίρνουμε κινητά, μας υποχρεώνουν να κάνουμε τούτο, ή το άλλο. Έχουν οργανώσει έτσι τη ζωή, ώστε δεν μπορούμε να διαφύγουμε.

Γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολη μια επανάσταση της οικολογίας. Γιατί πρέπει να απαλλαγεί ο άνθρωπος, να ξεράσει από μέσα του, όλο το σύστημα, να μπορέσει να απελευθερωθεί και να μπορέσει τελικά να δει τα πράγματα όπως είναι, να δει τη ζωή του, να παλέψει, ν’ αντισταθεί, να πολεμήσει.

Σήμερα και σ’ αυτόν τον τομέα -και είναι πολύ αισιόδοξο- διάφορες παρέες παίρνουν τα βουνά και προσπαθούν να ζήσουν έξω από το σύστημα. Ακόμα, σε κάποιες περιοχές έχουν καταργήσει και το χρήμα. Εσύ έχεις βγάλει φέτος περισσότερα φασόλια, εγώ έχω πατάτες, ο άλλος έχει λάδι, ο άλλος είναι γιατρός κι αντί για πληρωμή θα του δώσω αυγά ή κοτόπουλο, κλπ.

Αυτά νομίζω είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, διότι από το οργανωμένο πολιτικό-θεσμικό σύστημα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία αποκλείεται να αναπαράξει τίποτα καλό, τίποτα της προκοπής.

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου.

Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος, «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει…

Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα; Έρχονται οι Τροϊκανοί. Τα ίδια δεν κάνουνε; Έχουμε κυβέρνηση; Πού είναι;

Λέω καμιά φορά, σ’ αυτά τα παιδιά που τρέχουν στις διαδηλώσεις και χτυπιούνται με τους μπάτσους και μετά τους πλακώνουν με τα χημικά σα να ‘ναι κατσαρίδες, «Τι πάτε και σκοτώνεστε μες στους δρόμους και δεν πάτε να καταλάβετε τα χωράφια της Μονής του Βατοπεδίου και να κάνετε μια φάρμα; Είστε όλοι σας μορφωμένα παιδιά, έχετε διάφορες ειδικότητες, να καταλάβετε τα βασιλικά κτήματα, αυτού του κερατά στο Τατόι, να κάνετε μια φάρμα; Θα ‘χετε και τον κόσμο μαζί σας! Ποιος θα σας πει κουβέντα; Πάτε και πετάτε γκαζάκια, και καίτε το αυτοκίνητο του αλλουνού του κακομοίρη, τι σας φταίει ο άλλος;».

Θέλω να πω, ότι, δυστυχώς, επίσης για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία η οποία δείχνει να χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα! Να συμβαίνουν τόσο τρομακτικά πράγματα και μέσα σ’ αυτήν και στον κόσμο και γύρω της, και να μην παίρνει χαμπάρι! Να μην αντιδρά με τίποτα!

Άκουγα τον Γιανναρά να λέει «Τουλάχιστον ας κατέβουν εκατό- διακόσιες χιλιάδες κόσμος να καταλάβουν το Σύνταγμα και να κάτσουν εκεί και να απαιτήσουν Συντακτική Εθνοσυνέλευση». Αλλά πού; Αυτό που λέγεται, πια, ότι απέμεινε σαν σύνθημα γραμμένο σε γκρεμισμένους τοίχους: «ΑΡΙΣΤΕΡΑ», τυρβάζει περί των… ευαγγελίων ακόμα!

Ξέρεις τι είπε ο Δαντόν πριν τον καρατομήσουν; «Τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών». Κατάλαβες; Και μέσα σε όλη την πορεία της ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητά τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία. Γιατί, σου λέω, ότι η εξουσία είναι το χειρότερο, είναι το τρομακτικότερο εφεύρημα του ανθρώπου!

Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα ‘τανε, “πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας, ξαναγυρίστε στη λίμνη! Ξαναεποικήστε την Ελλάδα!”

Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία.

Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.

Γι’ αυτό ο δρόμος προς την απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα, είναι ένας δρόμος πάνω από την πυρρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πάρα πολύ δύσκολος δρόμος.

Για την ώρα το κάνουν αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα να το κάνουν. Δηλαδή, γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας -εκεί και… μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά. Κάποιοι από αυτούς είναι και γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις. Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους, κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πως π.χ. γίνεται το μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη.

Με την τεχνολογία, έχουμε χάσει πολύτιμες γνώσεις από την εμπειρία του ανθρώπου, που εξασφάλισαν την επιβίωσή του στον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα η γνώση μας έρχεται απ’ το μέλλον, δεν έρχεται από το παρελθόν!

(...)
Αλλά, δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.

Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα. Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις… αυτό διαποτίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι αν υπάρχει ελπίδα διεξόδου, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι θα την διαμορφώσουν.

Καμιά φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω όχι. Όχι! Τί πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ’ το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή; Εμείς, λοιπόν, ταξιδέψαμε σ’ έναν υπέροχο μύθο, σ’ ένα πάρα πολύ όμορφο όραμα. Τώρα, αν αυτό στο τέλος της ζωής μας κατάντησε εφιάλτης, αυτό είναι άλλο θέμα, είπαμε, είναι θέμα της εξουσίας.

(...)
Σήμερα, μια σημαντική λέξη είναι η λέξη «βιότοπος». Τι σημαίνει; Σημαίνει βιώνουμε μαζί, κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί βιώνουμε μέσα στην διαφορετικότητά μας κι όχι σε κάποια ομπρέλα ιδεολογική η οποία μπορεί να μας οδηγεί σε διαφωνίες και σε συγκρούσεις όπως αυτές που συντηρούνται σήμερα μέσα στον χώρο της αριστεράς, οι οποίες δεν έχουν κανένα νόημα.

Όσο για έναν… εμπνευσμένο αρχηγό και ηγέτη εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική γνώμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη.

Στο άλλο σημείο στο οποίο επίσης έχω διαφωνία με τον όποιον ηγέτη και την ιδεολογία, είναι ότι πιστεύω στο αυθόρμητο των ανθρώπων, δηλαδή, μέσα σε αυτή τη διαδικασία ανατροπής ή επανάστασης πρέπει να αναπτυχτεί ένα κίνημα όχι καθοδηγούμενο αλλά αυθόρμητο. Ένα κίνημα που γεννιέται από τη συνείδηση των ανθρώπων που ξέρουν που πάνε και ξέρουν τι θέλουν. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να ξαναγυρίσουμε σε μορφές εξουσιαστικές, κι αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, εγώ ασκώ εξουσία.

(...)

Σήμερα μπορεί κανένας άνθρωπος να ορίσει τι σημαίνει αναρχικός; Βρισκόμαστε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο είναι δομημένο με ανήθικους τρομοκρατικούς και βάρβαρους κανόνες. Το να αρνηθείς τους κανόνες και τη θέσπιση αυτού του συστήματος τι σημαίνει, ότι είσαι αναρχικός;
Με αυτή την έννοια είμαστε όλοι αναρχικοί! Γιατί όλοι αναζητούμε το κάλλιστο.

(...)

Εγώ βρίσκομαι στην άλλη όχθη! Δεν γουστάρω αυτό το σύστημα, δεν γουστάρω καπιταλισμό, δεν γουστάρω νεοφιλελευθερισμό, δε γουστάρω συγκεντρωτισμό, δε γουστάρω αυτά τα πράγματα! Θέλω μικρές κοινότητες, αυτόνομες, σε ανθρώπινα μέτρα να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Έχω μια άλλη λογική, μια άλλη αντίληψη για το πώς οργανώνεται η κοινωνία.

Ξέρω πια τι σημαίνει πολιτική. Δεν γίνεται. Κατ’ αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δεν ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε;

Γι αυτό λέω, ότι είναι πρόβλημα συνείδησης και όχι ιδεολογίας; Είναι πρόβλημα συμπεριφοράς κι όχι ιδεολογίας.

Και δυστυχώς, πιστεύω, ότι εμείς ήμασταν οι… τελευταίοι των Μοικανών. Σε εμάς το σύστημα ασκούσε σωματική βία, μας έκλεινε φυλακή, μας βασάνιζε, μας χτυπούσε για να μας υποτάξει. Για τις σημερινές γενιές είναι πιο δύσκολα. Τους κάνουν λοβοτομή, τους απορροφά το σύστημα συνεχώς μέσα στη μηχανή του κέρδους, δεν τους αφήνει περιθώρια ούτε να οραματιστούν, ούτε να φανταστούν, τους αφαιρεί την κριτική σκέψη. Την ψυχή!

Κι ας είμαστε η χώρα των μεγάλων ποιητών. Κανένας λαός δέκα εκατομμυρίων δεν έχει τρία νόμπελ και ένα βραβείο Λένιν. Και μάλιστα, θα υπήρχαν κι άλλοι που θα έπρεπε να πάρουν το νόμπελ και δεν το πήραν… αλλά τέλος πάντων.

(...)
Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις άνθρωπος.

Ήταν πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, «είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε». Δεκαεφτά χρονών παιδί ήμουν και καταδικασμένος για θάνατο, κι εγώ τους έγραφα… Τώρα, βέβαια, λέω για “τί”;"

--

Πόσοι άνθρωποι υπαρχουν σήμερα που να μιλάνε με τέτοια αυθεντικότητα;
Πόσο λείπουν τέτοιες φωνές; Πόση αληθινή νεότητα σε συνδυασμό με σοφία, μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος;
Αξίζει να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη του εδώ!

26 Ιανουαρίου 2012

«Ο δρόμος περνά από μέσα», Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο)


Ο υπέροχος Γιάννης Φέρτης και η Μαρίνα Ασλάνογλου

Το Θέατρο Τέχνης στα 70 χρόνια λειτουργίας του (1942-2012) τίμησε τη μνήμη του Ιάκωβου Καμπανέλλη, -συγγραφέα που συνέδεσε το έργο του με το συγκεκριμένο θέατρο- επιλέγοντας να ανεβάσει το «Ο δρόμος περνά από μέσα», ένα από τα σημαντικότερα και ωριμότερα έργα του μεγάλου δραματουργού.

Πανόραμα της παλιάς Αθήνας

Στο έργο πρωταγωνιστεί ένα παλιό νεοκλασικό αρχοντικό, γεμάτο ακριβά έπιπλα, πίνακες και πολύτιμες αναμνήσεις. Ο ιδιοκτήτης του, ένας ηλικιωμένος αστός, τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Φέρτης, ζει απομονωμένος με τις μνήμες του. 

Ο Γιάννης Δρακόπουλος υποδύεται εξαιρετικά (!!) τον απατεωνίσκο αντικέρ


Η ζωή του ανατρέπεται όταν τον προσεγγίζουν ένας απατεωνίσκος αντικέρ με τη γυναίκα του. Ο παλαιοπώλης, υπόδειγμα του λαϊκού νεοέλληνα που προσπαθεί να ανέλθει κοινωνικά μέσα από κολακείες και κουτοπονηριές, του προτείνει συνεργασία με σκοπό να του αρπάξει το αρχοντικό. 

Καταπληκτική η Αλίκη Αλεξανδράκη ως ψυχοκόρη


Ο ηλικιωμένος άντρας τους εμπιστεύεται, όμως οι καταστάσεις περιπλέκονται όταν το ζευγάρι εγκλωβίζεται στη μεγαλομανία του. Η σύζυγος απατά τον άντρα της, με το νεαρό γοητευτικό ανιψιό του πλούσιου αστού. Η ζωή και τα δόλια σχέδια τους καταστρέφονται.

Ο  Αλέξανδρος Πέρρος υποδύεται τον ανιψιό του ιδιοκτήτη


Αυτό το θεατρικό κείμενο, γραμμένο μόλις το 1990 από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, μας μεταφέρει τον πόθο για την παλαιά Αθήνα με τα εντυπωσιακά νεοκλασικά της. Στους χαρακτήρες του, που αποτελούν ίσως τους πιο αντιπροσωπευτικούς και «ανθρώπινους» χαρακτήρες της σύγχρονής ελληνικής δραματουργίας, κυριαρχούν από τη μια ο ηλικιωμένος αστός, φορέας παλαιών αξιών, προσκολλημένος σε μια άλλη εποχή και από την άλλη ο λαϊκός, ακαλλιέργητος νεοέλληνας, που εκμεταλλεύεται τα πάντα προς όφελος του. Η σύγκρουση και η ισοπέδωση τους  είναι αναπόφευκτη...

Μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσετε!

Διακριτική, μεστή σκηνοθετική προσέγγιση από τον Διαγόρα Χρονόπουλο.

Εξαιρετικοί στις ερμηνείες τους :

Φάνης Ποριώτης (πλούσιος αστός): Γιάννης Φέρτης
Λίτσα (σύζυγος παλαιοπώλη): Μαρίνα Ασλάνογλου
Γλυκερία (ψυχοκόρη): Αλίκη Αλεξανδράκη
Χάρης Αντωνάκος (αντικέρ): Γιάννης Δρακόπουλος
Ανδρέας Ποριώτης (ανιψιός): Αλέξανδρος Πέρρος

Σκηνοθεσία : Χρονόπουλος Διαγόρας
Σκηνικά : Παπαγεωργακοπούλου Έλλη
Κοστούμια : Παπαγεωργακοπούλου Έλλη
Μουσική : Χρονοπούλου Μαρίνα
Φωτισμοί : Παυλόπουλος Λευτέρης

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Υπόγειο)
Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα,
τηλ. 2103222760
http://www.theatro-technis.gr/

25 Ιανουαρίου 2012

Θόδωρος Αγγελόπουλος (27 Απριλίου 1935 - 24 Ιανουαρίου 2012)



Κρίμα να φεύγουν τόσο σπουδαίοι άνθρωποι, τους έχουμε μεγάλη ανάγκη. 
Είναι φοβερό, πόσο γινόμαστε συνεχώς φτωχότεροι.
Ένα σιωπηλό αντίο και ένα ευχαριστώ. 
Καλό ταξίδι κύριε Αγγελόπουλε.

19 Ιανουαρίου 2012

αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας



Apollo 11, Moon seen from Apollo 11 (XI)
 flight from Earth to the moon.
Date taken: July 20, 1969


Moon Talk - Apollo 11 
view of the earth & continent of Africa.
Date taken: July 1969


View of earth taken fr. Apollo 10 space ship,
 w. peninsula of Baja, CA seen through swirling cloud cover.
Date taken: May 1969


Surface of the Earth tinged red by the sun as seen from
 space during the Apollo 8 mission.
Date taken: December 1968


First true-color photo of planet Jupiter taken
 from Hubble Space Telescope.
Date taken: May 28, 1991


Partial view of Earth as seen fr. a NASA shuttle mission;
part of space shuttle is seen at top ctr.
Date taken: 1990


Deepest Picture Of Space Captured By Nasa Hubble Telescope
Astronomers at the Space Telescope Science Institute unveiled the deepest portrait of the visible universe ever seen on March 9, 2004, a picture of an area in space called the Hubble Ultra Deep Field taken by cameras on the Hubble Space Telescope. NASA
Date taken: March 9, 2004


View of the earth from space.
Date taken: 2001


Earth as seen from space
 during the Apollo 8 mission.
Date taken: December 1968


Earthrise over the moon 
taken by the Apollo 17 crew.
Date taken: 1972


Montage seen fr. moon: Earth (L) Sun (R-L) Jupiter, Venus, 
Mercury (top), Mars & Saturn; by Apollo 17, 8, 12, 
Pioneer Venus, Voyager 1, Mariner 10, Pioneer II & Viking.
Date taken: December 12, 1979


Mccandless In Space - Astronaut Bruce McCandless 
in free flight in space during space shuttle Challenger flight # IV.
Date taken: February 1984


Χαζεύω φωτογραφίες του κόσμου, ταξιδεύει η σκέψη, χάνεται στη μαγεία.
Πόσο απειροελάχιστοι, πόσο μικροί, σε ένα απίστευτα πολύπλευρο, μαγικό σύμπαν.

Τα πάντα στο σύμπαν αλλάζουν, κινούνται, τίποτα δεν παραμένει σταθερό. 
Οι κανόνες του σύμπαντος βασίζονται στην αιώνια εναλλαγή. Κάνουμε ασταμάτητους κύκλους μέσα στο χρόνο. Εναλλασσόμαστε σε αδιόρατες, φυγόκεντρες, ατέρμονες τροχιές. Κομήτες είμαστε. Όπως όλα τα στοιχεία αυτού του σύμπαντος, ερχόμαστε, διανύουμε τη πορεία μας και σβήνουμε στο άπειρο.


* "ΑΥΤΟΣ ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!" (Άξιον Εστί, Οδυσσέας Ελύτης)
* Δες εκατομμύρια φωτογραφίες από το Life, από το 1750 έως και σήμερα. Hosted by Google : http://images.google.com/hosted/life *


The Monty python's Galaxy Song


18 Ιανουαρίου 2012

Αφιέρωμα στον Περικλή Κούκο: Αποσπάσματα από τις όπερες και τα σκηνικά του έργα στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη



Κύκλος Έλληνες Συνθέτες: Περικλής Κούκος
Αποσπάσματα από τις όπερες και τα σκηνικά του έργα

19 Ιανουαρίου 2012
Ώρα: 20:30

Αμφιθέατρο
Ιδρύματος Β & Μ Θεοχαράκη

cd, "Dreams"
Για πληροφορίες και αγορά, 
πάτησε εδώ


Oι όπερες Ο Κονρουά και οι κόπιες του, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας και Μανουέλ Σαλίνας σχηματίζουν ένα είδος τριλογίας που κινείται στο χώρο του φανταστικού και διαπραγματεύεται τις ανέκαθεν πανανθρώπινες αναζητήσεις που αφορούν τη Γέννηση, τη Δημιουργία, τον Έρωτα, αλλά και το κυνήγι της Αθανασίας, την κατάκτηση της Αιωνιότητας. Η μουσική του Κούκου -σύγχρονη, αλλά και με βαθιές κλασικές ρίζες- σαγηνεύει χάρη στο μεγάλο πλεονέκτημα του συνθέτη, τη μελωδικότητα.

Την εκδήλωση θα προλογίσει ο ίδιος ο συνθέτης.


Συμμετέχουν οι ακόλουθοι καλλιτέχνες:
Μίνα Πολυχρόνου, σοπράνο
Λένια Ζαφειροπούλου, σοπράνο
Αστέριος Πούφτης, βιολοντσέλο
Στέλλα Κούκου, πιάνο


Ώρα: 20:30


ΙΔΡΥΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Β & Μ ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ
Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, 106 71 Αθήνα
Τ: 210-3611206 
W: www.thf.gr

15 Ιανουαρίου 2012

Μια δόση αισιοδοξίας: από τους σχεδιαστές προς την ελληνική κοινωνία


Τα παρακάτω έργα αποτελούν ένα δώρο της σχεδιαστικής κοινότητας προς την ευρύτερη ελληνική κοινωνία. Μια απάντηση στην υφέρπουσα κατήφεια και απογοήτευση, μια δόση αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας. Όλα τα έργα θα προβάλλονται στην ιστοσελίδα τους, αλλά και σε μια έκθεση που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 20/1/2012 στην γκαλερί 70×100 της εταιρείας Χαρτιά Περράκη. Σαράντα από τα έργα, όπως θα επιλεγούν από κριτική επιτροπή θα τυπωθούν και θα διατεθούν προς πώληση. Τα έσοδα θα αποτελέσουν δωρεά των Ελλήνων σχεδιαστών προς το Χαμόγελο του Παιδιού.















































Aξιζε να μοιραστούμε ορισμένα από αυτά!

  Για περισσότερα :


Related Posts with Thumbnails