25 Απριλίου 2017

Περπατώντας στον Λόφο Αρδηττού...



Πρόκειται αναμφίβολα για μια από τις πιο όμορφες διαδρομές πεζοπορίας στην Αθήνα. 
Οι βόλτες στον Λόφο Αρδηττού που βρίσκεται ανατολικά του Ιλισού 
και δίπλα από το Παναθηναϊκό Στάδιο. 

Πάμε

έλα μαζί μου





Στο βάθος η Ακρόπολη.


Θαρρείς σαν σκηνή από κάποια ελαιογραφία 


Αχ αυτά τα σπίτια δίπλα στο λόφο και με θέα την Ακρόπολη...


Ο Λυκαβηττός μπροστά σου


Ξεπροβάλλει πίσω από τα πεύκα του κατάφυτου λόφου


Στην κορυφή του Καλλιμάρμαρου.




Η Ακρόπολη λουσμένη στο ηλιοβασίλεμα της.

Στην επιστροφή, μπορείς να βολτάρεις και στο Μετς, χαζεύοντας τα σπίτια με τις όμορφες αυλές και τα λουλούδια τους να κρέμονται από τα παράθυρα. 
Κάθισε μετά και στο Cafe Odeon.
 Για το Μετς θα ανέβει όμως άλλη ανάρτηση. 

14 Απριλίου 2017

Θα υπήρχαν ποτέ Θεοί χωρίς Ιούδες;


Πάσχα, 2017. Για πρώτη φορά στην Αθήνα. 


Όπως ο έρωτας μαθαίνει τη ζωή, έτσι την έμαθα και έτσι έζησα. Δεν είναι προδοσία η αγάπη. Ή είναι προδοσία η αγάπη. Πάντως είναι σίγουρα αγάπη. Κι σίγουρα μόνο όσοι μπορούν να προδώσουν, μπορούν να ισχυριστούν πως πολύ, πάρα πολύ αγάπησαν. Και φταίνε. Και επιμένουν. Και Πάσχα κάνουν την ευχή "τον έρωτα θυσία". Συ είπας. Ακόμα πονάει η τελευταία φράση σου. Αφού εσύ με έβαλες να σε ακολουθήσω και να σε αγαπήσω. Αφού εσύ με έβαλες να σε προδώσω. Γιατί τώρα με περιπαίζεις; Γιατί αφήνεις να με περιφρονούν; Γιατί δε λες από εκεί ψηλά που κρέμεσαι την αλήθεια; Γιατί δεν διηγείσαι την προδοσία αλλιώς; Σαν να είναι της αγάπης η απαραίτητη συνέχεια. Το διαβατήριο για να μπει κανείς στο θέρος. Σε μια ζωή που πριν καεί, ετοιμάζεται, προδίδει και μαθαίνει. Απόψε τα έπαιξα όλα για όλα. Και τη ζωή μου την τωρινή και τη μετά θάνατον. Και κυρίως αυτό που φοβόμουν πάντα: Την αγάπη. Για τριάκοντα. 


Μεγάλη Πέμπτη στη σκιά της Ακρόπολης. 
Εξαρχία Παναγίου Τάφου, Πλάκα.

Λες και θα σπάσει το στήθος σου ξυπνάς κάθε πρωί αμετανόητος Ιούδας. Λες θα ξεφύγω εφέτος. Δε θα προδώσω ούτε θα προδοθώ. Φέτος λες θα γλιτώσω. Γελιέσαι. Ετοιμάζεις το ίδιο παιχνίδι στα κρυμμένα σου δάκρυα. Σε όσα δεν ομολόγησες, σε όσα κρύβεις πίσω από βιαστικά αγκαλιάσματα. Ελπίζεις στην αγάπη. Πώς να ξεφύγεις; Σήκω. Και ετοιμάσου. Συνέχισε να αναπνέεις. Όσο είσαι ζωντανός έστω και κρεμασμένος θα ζω και εγώ. Μόλις ξεψυχήσεις θα κρεμαστώ. 

Τον Ιούδα διάλεξες φέτος να πει την ιστορία. Αυτόν που όλοι λιθοβολούν και φτύνουν. Τον μόνο που αγάπησε πραγματικά και ταπεινώθηκε όσο κανείς. Εκείνον που διάλεξε τον έρωτα σαν τον προηγούμενο του θανάτου σκαλί. Αν ήταν ένας φτηνός απατεώνας θα ζούσε ακόμα και θα χαιρόταν τα τριάκοντα. Αυτός διάλεξε να ακολουθήσει το θεό του. Γιατί δεν αντέχει ούτε στιγμή άδεια την αγκαλιά του και τη ζωή του νεκρή από παράφορα αισθήματα. Αλίμονο. Θα υπήρχαν ποτέ Θεοί χωρίς Ιούδες;

(Σκόρπια αποσπάσματα από "Το ημερολόγιο μιας αθέατης εβδομάδας - Μ.Παρασκευή” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη)

Καλή Ανάσταση! 

10 Απριλίου 2017

Φολίδες, Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, manifesto, 2017



Φολίδες
Διαταραγμένη κανονικότητα
 ψάχνει μια θέση να αναπαυτεί, ονειροπολώντας.
Παρατηρητές σημάτων καπνού
 ρεμβάζουν το μέλλον νωχελικά
 από το αγαπημένο τους παγκάκι.
Γυμνοί, ατέρμονοι έρωτες παιχνιδίζουν
 κάτω από την ίσαλο γραμμή που μυρίζει μαστίχα, 
διαδίδουν πως είμαστε μια σταγόνα το δευτερόλεπτο.
Κύκλοι ζωής σχηματίζονται κάθε πρωί
 πάνω στο τραπεζομάντηλο της γιαγιάς.
Η εορταστική ηρεμία της Κυριακής έρχεται
 κι ευωδιάζει λεμονοθύμαρο για να θυμίζει
 τις μεσημεριανές αυλές που κρατάνε ακόμα, 
αφήνοντας μια γλύκα στο τέλος της μνήμης.
Υπήρξαν συγκεκριμένες ώρες και λεπτά που είχαν κτήτορα.

Σπουδές
Στις χαμηλές νόττες του Hanon
 τραγουδούν τα θαλάσσια κήτη.
Ο Czernh μας μαθαίνει να σχηματίζουμε
 τετράγωνα.
Ο Lemoine είναι ένας ζηλιάρης
 που εξαπατά τις κυρίες που προτιμούν τις σονάτες.
Ο Bach μπερδεύεται στα δάχτυλα των γερόντων 
που πλέκουν καλάθια.
Οι κλίμακες είναι ολίγον νευρασθενικές,
 παρηγορούνται μόνο με εκλείψεις ύφεσης.
Ο Beethoven θυμώνει που δεν γεννήθηκε
 ακόμα πιο δυνατός.
Ο Mozart απολαμβάνει τη λαμπρότητα του,
 μέχρι τώρα δεν τον νίκησε κανείς.
Ο Tchaikovsky βρήκε το κλειδί του Παραδείσου, 
μας έβαλε όλους μέσα, μα αυτός έμεινε απ’ έξω. 

------
Φυτεύω παντού νυχτολούλουδα 
σαν νυχτώνει είναι που θέλει 
περισσότερο συντροφιά ο άνθρωπος.
------

Κάθε βράδυ που ξαπλώνει 
στο κρεβάτι του 
αφήνει το ράδιο ανοιχτό 
για να επεκτείνει τη νύχτα
------


Η ποίηση ταιριάζει με την άνοιξη και με το κατανυκτικό πνεύμα των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Φέτος έτυχε να με βρουν ετούτες οι μέρες με τις λέξεις της Σοφίας Πολίτου-Βερβέρη. Μια καινούργια ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις manifesto, από την οποία σκέφτηκα να μοιραστούμε κάποιες λέξεις. Οι "φολίδες" μια συλλογή με ποίηση για την πόλη, το "εμείς", το κενό, την ομηρία της εποχής, των ημερών μας. Μα και την ελπίδα που ευτυχώς συνεχίζει να υπάρχει, ακόμη και αν συνεχώς παλεύει. Ευαισθησία και έκφραση που σε κερδίζει. 

"Στον άσκοπο λόγο πάντα δίνουμε άφεση.
Είναι αυτή η στιγμή ανάμεσα σε δυο ζωές,
 που ορφανή, με κάτι πρέπει να γεμίσει."

Σοφία Πολίτου-Βερβερη, Φολίδες, manifesto, 2017

3 Απριλίου 2017

Το τουίτ στο τέλος



Μικροί ψίθυροι, μικρές αναπνοές γεμάτες αλήθεια. Η Τατιάνα Μουκάκου έγραψε ένα βιβλίο γεμάτο μικρές εκ-φράσεις που μεταφέρουν ένταση μεγάλων παραγράφων. Το διάβασα σε μια ώρα, στις διαδρομές μου στην πόλη. Με συνόδεψε στο μετρό και στο λεωφορείο. Στιγμές άφηνα το βλέμμα από τη σελίδα να στραφεί προς κάποιον συνεπιβάτη, έπειτα ξανά προς τις σελίδες και μετά στη ψυχή μου. Τα όρια μεταξύ ψηφιακής πραγματικότητας και ανθρώπινων σχέσεων. Όσο και αν ίσως κλείνεις τα μάτια σου σε αυτό, ακόμη και ένα τουίτ μπορεί να στο θυμίσει. Τα πάντα η αγάπη.


Οι γονείς κάνουν παιδιά περιμένοντας να τους κάνουν περήφανους και σημαντικούς και για να πλησιάσουν πιο κοντά στην αθανασία.
Οι εραστές αγαπούν για να αγαπηθούν κι αν δεν πάρουν πίσω αυτό που θέλουν ή αν δεν τα κάνει ο άλλος όπως επιθυμείται, χωρίζουν.
Η ανιδιοτελής αγάπη και η άνευ όρων αποδοχή είναι το μεγαλύτερο στοίχημα νομίζω.

Προτιμώ να αγαπιέμαι, παρά να έχω δίκιο.

Note to self: διάλεγε καλύτερα ποιον βάζεις σπίτι σου και σε ποιον δείχνεις την καρδιά σου

Το νου σου μη σου πέσει κάτω το εγώ σου και το πατήσεις, έτσι που τρέχεις

Ένα βιβλίο που διαβάζεται πολύ σύντομα, γεμάτο σαν με τουίτ για φανταστικούς φίλους, φανταστικους εραστές, δραματικούς σ' ένα δραματικό περιβάλλον, τραγικους σ' ένα τραγικό, αστείοι σ' ένα αστείο, γελοίοι σ' ένα γελοίο, εξαιρετικοί σ' ένα εξαιρετικό, μα πάντα, φανταστικοί. Αν δεν μου αρέσει το περιβάλλον, δεν δοκιμάζω να το αλλάξω. φεύγω.

Αφορισμοί, σκέψεις για τα όσα βασανίζουν μα και τελικά γεμίζουν τη ψυχή.  Ο έρωτας, η αγάπη, η αδυναμία, η ανασφάλεια, το τέλος, σαν ένα τουίτ πριν το τέλος.


(Κι από αγάπη;) όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Παίρνω τη θάλασσα μου και φεύγω
Η θάλασσα δεν είναι αναλώσιμη, το συναίσθημα δεν είναι στιγμιαίο.

Δεν έχω άλλο. Σας φιλώ. 
Ήθελα μόνο ν’ αγαπηθώ.

 Το τουίτ στο τέλος, Μουκάκου Τατιάνα, Momentum
Related Posts with Thumbnails