Wake Up // Ξύπνα // a short film by Kostas Karydas

 A Short Film Written and Directed by Kostas Karydas, 

 Produced by Dimitris Floros, Vicky Kioutsouki 

Won 2nd prize in Mofilm - Short Film - competition.

Wake up // Ξύπνα

road trip στην Βόρεια Εύβοια...

"Δεν μπορείς να βρεις γαλήνη όταν αποφεύγεις τη δράση. 

Το ταξίδι επαναφέρει τη δύναμη και την αγάπη στη ζωή σου." 

Βιρτζίνια Γουλφ

Διάβασα πρόσφατα ένα άρθρο, το οποίο ξεκινούσε με αυτή τη φράση της Βιρτζίνια Γουλφ και περιέγραφε ένα ταξίδι της στην Ελλάδα, όπου είχε ταξιδέψει μέχρι τη Βόρεια Εύβοια...

Συμπτωματικά, μόλις είχαμε κανονίσει να φύγουμε και εμείς για τρεις μέρες με προορισμό τη Βόρεια Εύβοια. Όσοι από εσάς ακολουθούν το blog στο facebook, θα έχουν ήδη δει κάποιες φωτογραφίες που ανέβασα στο διαδίκτυο από το κινητό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. 

Ήμασταν τυχεροί να ζήσουμε ένα υπέροχο road trip.  Η Εύβοια είναι ένας καταπληκτικός προορισμός, ενδείκνυται για ταξίδια με αμάξι ή με μηχανή... Πολύ κοντά στην Αθήνα, μοναδικά προικισμένη από τη φύση... Με υπέροχα, καταπράσινα βουνά και θάλασσα. Εμείς επιλέξαμε για διαμονή συγκεκριμένα την περιοχή της Λίμνης Ευβοίας.

Από εκεί βολτάραμε σε όλες τις κοντινές περιοχές, που είναι πραγματικά πανέμορφες.

Ζώντας όλο το χρόνο στο κέντρο της Αθήνας, με το που έρχομαι σε επαφή με τη φύση, συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου λείπει. Δε ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα στην επαρχία, ξέρω όμως ότι στη φύση, νιώθω άλλος άνθρωπος. 

Μου λείπει το φως στα δέντρα, τα χρώματα, ο καθαρός αέρας, η αίσθηση της ελευθερίας και η απόλυτη ηρεμία, που εδώ στην πόλη είναι πια δυσεύρετη. Είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία...

Παντού η ματιά μου εντοπίζει εικόνες, γεμάτες συμβολισμούς, που με αφήνουν άφωνη. 

[ Η αγία διαφορετικότητα... ]

Ο μεγάλος Πλάτανος, ένα ζωντανό μνημείο της φύσης.  Βρίσκεται μεταξύ του ποταμιού Κηρέα και στο δρόμο Προκοπίου - Μαντουδίου. Η ηλικία του ξεπερνά τα 600 έτη. 

Καταρράκτες Δρυμώνα

 ...στο μονοπάτι προς τους Καταρράκτες

Μια περιοχή εξαίρετου φυσικού κάλλους, παραμυθένια 

ένας παράδεισος...

στην άκρη, μια κούνια πάνω από το νερό, αντικατοπτρίζεται και σε μεθά...

Ένας φίλος παλιά μου είχε πει ότι στα δάση κατοικούν νεράιδες, τον πίστεψα τότε... 

Νομίζω ότι τον πιστεύω και σήμερα.

Γιατί πραγματικά αν δεν κατοικούν εδώ οι νεράιδες,

πού αλλού θα μπορούσαν να ζουν ;

Κλείνεις τα μάτια ακούς τους ήχους, 

σαν υπέροχες μελωδίες κάποιου ταλαντούχου συνθέτη

έπειτα κοιτάς τριγύρω σου

και είναι σαν να έχουν ξαφνικά ζωντανέψει πίνακες γνωστών ζωγράφων

 ...αλλά όχι, δεν είναι κλεισμένοι σε κάποιο μουσείο,

είναι μπροστά σου, μπορείς να μπεις και εσύ στο κάδρο

για να πρωταγωνιστήσεις στη θεματολογία τους...

Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω λίγο. 

Κρατώ στο μυαλό μου τις στιγμές

μέχρι το επόμενο ταξίδι...

Δες και αυτό! Πέρσι τέτοια εποχή : ταξίδι στην Ορεινή Αρκαδία.

6 χρόνια Roadartist in... Athens! ( + πολλά ευχαριστώ )

Ακριβώς πριν από έξι χρόνια, στις 30 Οκτωβρίου 2007, ξεκίνησε η λειτουργία του blog.  Έγινε μετά από παρότρυνση ενός προσώπου, που τύχαινε να διαβάζει γραπτά μου. Απλά με ένα κλικ λοιπόν δημιουργήθηκε το blog. Τo nickname, απαραίτητο παιχνίδι της συμμετοχής στο blogging, ήταν αυθόρμητη σκέψη της στιγμής που έτυχε να αγαπήσω αμέσως. 

Από τότε ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι, που πίστευα ότι θα διαρκούσε λίγες μέρες και τελικά συμπλήρωσε έξι ολόκληρα χρόνια λειτουργίας, ασταμάτητου μοιράσματος. Ένας δρόμος μακρύς, γεμάτος με αναρτήσεις, ως επί των πλείστων, πολιτιστικού περιεχομένου (αφιερώματα σε εκθέσεις, μουσεία, μουσικές, θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων, street art, προσωπικοτήτων, συνεντεύξεων), αλλά και με φωτογραφίες, ταξίδια, προσωπικά κείμενα, σκέψεις, προβληματισμούς μου. Ένα ταξίδι λέξεων, ήχων, συναισθημάτων, που έτυχε να φέρει κοντά μου ανθρώπους, κάποιους από τους οποίους είμαι τυχερή να μπορώ να αποκαλώ καρδιακούς "φίλους", με την αληθινή έννοια της λέξης. Σχέσεις που σε εξελίσσουν, που δίνουν και λαμβάνουν, που ξέφυγαν από το στενό διαδικτυακό κομμάτι και μπόρεσαν ν' αγγίξουν την καρδιά μου. Σχέσεις που δεν κρύβουν από πίσω καμία σκιά, δε βασίζονται σε κάποιο απώτερο συμφέρον, αλλά πηγάζουν από την πρώτη αληθινή έννοια του blogging, αυτή που έχει ξεχαστεί (αν όχι πλέον "χαθεί") την αυθόρμητη μοιρασιά με μεράκι και αγάπη.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χιλιάδες αναγνώστες που πέρασαν από το site, στάθηκαν, σχολιάσαν και που συνεχίζουν να το τιμούν με την ανάγνωση τους. Γιατί είναι πραγματική τιμή η παρουσία όλων σας. Σε μια εποχή που έχουν ξεφτίσει "αξίες", "ιδέες" και "έννοιες", αποκτά ιδιαίτερο νόημα το ενδιαφέρον σας.  Το blog λειτουργεί σαν ένα βιβλίο, ένα ανοικτό "διαδικτυακό ημερολόγιο", άλλοτε με αφορμή γεγονότων της πόλης, άλλοτε δικών μου στιγμών σε μέρη, σε ανθρώπους, σε γνώσεις, σε γωνιές. Όλα όσα ζούμε σήμερα, μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσαν να μοιάζουν όταν πρωτοξεκίνησε να λειτουργεί αυτή εδώ η διαδικτυακή γωνιά. Λογικό λοιπόν όλα αυτά να επηρέαζουν και τη δική μου ζωή, όπως ίσως τη δική σας.  Επακόλουθο να επηρεάζεται η ψυχολογία και ν' αποσυντονίζεται η πορεία...

Αν με ρωτούσε κάποιος τι θα μου μείνει από αυτό το ταξίδι, θα απαντούσα, με το χέρι στην καρδιά, πως πρώτα απ' όλα κρατώ αυτή τη φοβερή αλληλεπίδραση, την οποία εκτιμώ αληθινά. Πολλά βλέμματα στάθηκαν εδώ. Με κάποια ταιριάξαμε, με άλλα όχι. Πράγμα λογικό. Αν ίσως κάποιος απ' όσους διασταυρωθήκαμε, ένιωσε να έχει αδικηθεί από μένα, ας σκεφτεί πως ένα εκ φύσεως εσωστρεφές άτομο, ίσως έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο συμπεριφοράς. Το βέβαιο είναι πως πάντα έμεινα μακριά από "ανταγωνισμούς", "κακίες" και έτσι θα συνεχίσω. 

Είναι πλέον παράδοση να δωρίζω αυτή τη μέρα ένα Soundtrack με μουσικές που "έντυσαν" στιγμές αναρτήσεων, της γενικότερης διαδικτυακής παρουσίας του Roadartist in Athens. Δε θα μπορούσε να λείπει και το φετινό.Έτσι λοιπόν, όπως κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, ακολουθεί το φετινό Soundtrack. 

Μπορείτε να κατεβάσετε, το Roadartist’ s Soundtrack Volume 6 (free download) πατώντας εδώ. 

Τα τραγούδια του φετινού Soundtrack είναι τα παρακάτω :

"Roadartist’ s Soundtrack Volume 6

1. Antony and The Johnsons ~ Another World 2. C.W. Stoneking ~ The Love Me Or Die 3. Chet Baker ~ Let's Get Lost 4. Dead Man's Bones ~ My Body's a Zombie For You 4. Ηλίας Βαμβακούσης & Νατάσα Μποφίλιου ~ Du tonic 5. Edward Sharpe and The Magnetic Zeros ~ Home 6. Elvis Presley ~ Suspicious minds 7. Jun Miyake and Arto Lindsay ~ Alviverde 8. K.Βήτα ~ The Marlet's Tale 9. Kόρε. Ύδρο. ~ Τα βράδια της κρίσης 10. London Grammar ~Wasting My Young Years 11. Nina Simone ~ Here Comes The Sun 12. Nyman ~ A la folie... 13. Ondatropica ~ cumbia especial 14. Παύλος Παυλίδης & b-movies ~ H Mary 15. Rene Aubry ~ ne-moublie-pas 16. Simon and Garfunekl ~ The sound of silence 

Μπορείτε να δείτε τα τραγούδια και να κατεβάσετε τα cds των πέντε προηγούμενων ετών, καθώς τα links τους είναι ενεργά. 

Από την αντίστοιχη περσινή ανάρτηση, μπορείτε να κατεβάσετε τα Soundtracks Vol. 5, 4, 3, 2 και Vol.1 πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο :

Soundtrack 5, 4, 3, 2 και Vol.1 

Οι αφορμές για άρθρα δεν σταματούν ποτέ, εύχομαι να υπάρχει η ανάλογη διάθεση να τα μοιραζόμαστε από εδώ. Αν το blog συνεχίσει το ταξίδι του, ίσως τότε σε έναν ακριβώς χρόνο, να μοιραστούμε τις μελωδίες του 7ου έτους... Καλή ακρόαση :)

Χαλασοχώρηδες : Κερδίστε διπλές προσκλήσεις

 Οι Χαλασοχώρηδες επιστρέφουν... για τρίτη χρονιά! 
Πέρσι είχαμε παρακολουθήσει τους "Χαλασοχώρηδες", τη θεατρική μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μια πολύ καλή παράσταση. 
Μπορείτε να διαβάσετε την περσινή παρουσίαση με τις εντυπώσεις και τα σχόλια που επακολούθησαν, πατώντας εδώ : Οι Χαλασοχώρηδες

Η παράσταση συνεχίζεται για 3η χρονιά. Οι συντελεστές της, προσφέρουν 3 διπλές προσκλήσεις για την Κυριακή 3/11 για τους αναγνώστες του "roadartist in athens"!

Η πολιτική κωμωδία του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

περιγράφει την τελευταία εβδομάδα των βουλευτικών εκλογών σε ένα ελληνικό νησί...
Και από την Ελλάδα του 2013, ταξιδεύουμε πίσω στην Ελλάδα του 1892,

ακριβώς ένα χρόνο πριν την πτώχευση του '93...

Ένα σπουδαίο κείμενο που μπορεί να χαρακτηριστεί και 

σημαντικό μάθημα πολιτικής ιστορίας.

Με τον απολαυστικό, μεστό λόγο του Παπαδιαμάντη 

αλλά και χιούμορ... 
... για να μπορέσουμε να αντέξουμε τις αλήθειες του.

ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΔΕΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, 

κάθε Σάββατο 21.15 και Κυριακή 18.30

στο Θέατρο ALTERA PARS - Μεγάλου Αλεξάνδρου 121 

( Η παράσταση μπορεί να παρουσιαστεί και σε σχολεία ή/και

να φιλοξενήσει σχολεία στο χώρο του θεάτρου, κατόπιν σχετικής συνεννόησης.)

**

Κερδίστε 3 διπλές προσκλήσεις για την παράσταση της Κυριακής 3/11.

Δηλώστε τη συμμετοχή σας με email (με το ονοματεπώνυμο σας) 
στο : maroadartist@gmail.com έως την Πέμπτη 31/10.
Στο θέμα, να γράψετε για το "Διαγωνισμό : Χαλασοχώρηδες". 
Οι νικητές θα ειδοποιηθούν με email, 
τα ονόματά τους θα βρίσκονται στο ταμείο του θεάτρου. 

Μάνος Χατζιδάκις, To χαμόγελο της Τζοκόντας

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925.

Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, για όσο διάστημα θα υπάρχει το ιστολόγιο δεν θα πάψουν να γίνονται αναφορές στο Μάνο Χατζιδάκι. Πράγμα που έχει τηρηθεί ως σήμερα. Έχουν ήδη ανέβει δεκαπέντε σχετικά αφιερώματα, τα οποία μπορείτε να τα διαβάσετε στο τέλος του post.

Στη σημερινή μέρα, θέλησα να ανεβάσω το Χαμόγελο της Τζοκόντας. Νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα στο φετινό, περίεργο φθινόπωρο.  
Το Χαμόγελο της Τζοκόντας είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Σπάνια συνδέθηκε με τέτοιο μοναδικό τρόπο η κλασσική, η τζαζ και η ελληνική μουσική. Δίχως υπερβολή ο δίσκος είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της μουσικής.  Διαρκεί μόλις 28 λεπτά, αλλά αυτό το χρονικό διάστημα είναι αρκετό για να ταξιδέψει τη ψυχή σας, όπως λίγα πράγματα μπορούν να καταφέρουν... Ανοίξτε το παρακάτω βίντεο και αφήστε τις μελωδίες να πλημμυρίσουν το δωμάτιο σας. Παράλληλα μπορείτε να επισκεφτείτε τις προηγούμενες αναρτήσεις και να διαβάστε τα λόγια του. Είναι εύστοχα, επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε. 

   

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ (GIOCONDA'S SMILE) Manos Xadjidakis, 1965 

1.Όταν έρχονται τα σύννεφα (when the clouds come) 2.Kοντέσα Εστερχάζυ (Countess Esterhazy) 3.Η παρθένα της γειτονιάς μου (Τhe virgin in my neighborhood) 4.Βροχή ( Rain) 5.Προσωπογραφία της μητέρας μου (Portrait of my mother) 6.Το κονσέρτο (The concerto) 7.Ο κ. Νολλ ( Mr. Κnoll) 8.Οι δολοφόνοι ( The assassins) 9. Βραδινή επιστροφή (Returning in the evening) 10.Χορός με τη σκιά μου (Dance with my own shadow)

Όπως αναφέρει ο Χατζιδάκις, η έμπνευση για το συγκεκριμένο δίσκο, ήταν μια γυναίκα στη Νεα Υόρκη :

"Σε μια παρέλαση στην Νέα Υόρκη, με μουσικές και χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή το απόγευμα το φθινόπωρο του 1963, όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της, χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη έρημη μες το άγνωστο πλήθος που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες τη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στο αγέρι που άρχιζε να φυσά.

Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντας την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν' αποφασίσω την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζόλλι και στη βιτρίνα του απέναντι μου ακριβώς, βρισκότανε ένα βιβλίο για τον Ντα Βιντσι, με την Τζοκόντα στο εξώφυλλό του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγενθημένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.

Δε ξέρω γιατί ολ' αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ' ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.

Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ' ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων . Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες τη μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι ένας μονόλογος της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί."

***

Παλιότερες αναφορές για τον Μάνο Χατζιδάκι στο blog, 

αξίζουν την περιήγηση σας :

Μάνος Χατζιδάκις: «Διψάμε για ουρανό»!

"Βιογραφικό σημείωμα" Μάνου Χατζιδάκι

Μάνος Χατζιδάκις: "Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά."

Μάνος Χατζιδάκις, ο Λαχειοπώλης του Ουρανού...

Άποψη του Μάνου για την Παιδεία

κείμενο Μ.Χατζιδάκι, γραμμένο το χειμώνα του '85 προς '86 

Το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι

Αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου»
"Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"
Το πρόσωπο του τέρατος, Μάνος Χατζιδάκις

"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι", του Μάνου Χατζιδάκι
Αναφορά του Μάνου Χατζιδάκι στο Ρεμπέτικο 
σχόλια του Τρίτου
 ..τα παιδιά του Πειραιά..
..όταν έρχονται τα σύννεφα..

"Κάτι θα γίνει, θα δεις", του Χρήστου Οικονόμου

"Κάτι θα γίνει, θα δεις" ή αλλιώς καθημερινές ιστορίες στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης... Ο Οικονόμου σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων του, επιλέγει να βγάλει από την αφάνεια τους "ήρωες" της διπλανής μας πόρτας. Απολυμένους, με ανεξόφλητα δάνεια και απλήρωτες κάρτες, που βιώνουν την ανεργία, το φόβο και την ανασφάλεια του σήμερα. Δεκαέξι διηγήματα "για τους φτωχούς ανθρώπους" (τίτλος και ενός διηγήματος του βιβλίου), για τους "βιοπαλαιστές", τους δοκιμαζόμενους ανθρώπους της εποχής. Δεκαέξι ιστορίες από τις φτωχογειτονιές της Αθήνας, από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Ιστορίες για τράπεζες που αρπάζουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά - καίγοντας μαζί και τα όνειρα των ιδιοκτητών τους, κάνοντας τα στάχτη. Για τα βάσανα, το φόβο, τη "μοχθηρή φτώχεια", τη μοναξιά και το σκοτάδι της εποχής μας.

«Μέρα νύχτα βλέπω ανθρώπους τσακισμένους από τη δουλειά. Κουρασμένους ανθρώπους φοβισμένους. Λες και δε γίνεται πια να δουλέψεις χωρίς φόβο. Λες και σε πληρώνουν πια όχι για να ζεις μα για να φοβάσαι. Και λέω. Λέω να μη γίνω έτσι κι εγώ ν’ αντισταθώ να μη με πάρει από κάτω. Αλλά πόσο ν’ αντέξεις. Κι όσο περνάει ο καιρός εγώ πάω μπροστά κι η καρδιά μου και το μυαλό μου πάνε πίσω στα περασμένα. Και λέω να δεις που μια μέρα θα χαθούμε εμείς οι τρεις εγώ η καρδιά μου και το μυαλό μου και τότε τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Μια μέρα. Έτσι.» (σελ. 154)

«Γιατί το λένε όλοι πως είναι παρηγοριά μεγάλη ν’ ακούς μια ανθρώπινη φωνή μέσα στη νύχτα. Είναι μεγάλη παρηγοριά να ξέρεις πως κάποιος ξενυχτάει από φόβο – να ξέρεις πως κάποιος κάνει κάτι για να διώξει το φόβο.» (σελ. 51)

Ο συγγραφέας επιλέγει να εμβαθύνει σε "ανώνυμους" ήρωες της εποχής μας και να τους δώσει φωνή. Μοιάζει να στέκεται πάνω από τα προβλήματα του καθένα που ζει «γεμάτος μ' ένα απίστευτο κενό». (σελ. 88) Αφηγείται τις ιστορίες με μια σπάνια ευαισθησία, ενσυναίσθηση.  Με μια εξαιρετική γραφή, με λέξεις που ματώνουν...

«Όλη η ζωή ένας συμβιβασμός. Κι ο κάθε άνθρωπος, σκέφτεται η Νίκη, από ένα συμβιβασμό γεννιέται – από εκείνο το μεγάλο σιωπηρό ναι που λένε οι πατεράδες και οι μανάδες μας όταν αποφασίσουν να μας φέρουν στον κόσμο. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει το συμβιβασμό μέσα του, στο αίμα του. Γι’ αυτό και όλες οι επαναστάσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Και μετά σκέφτεσαι πως δεν πρέπει να σκέφτεσαι τέτοια πράγματα.» (σελ. 122)

Απόλυτα ρεαλιστής, δεν επιλέγει να εξιδανικεύσει την πραγματικότητα. Ο τίτλος του βιβλίου "Κάτι θα γίνει, θα δεις" φαίνεται περισσότερο ειρωνικός, παρά ελπιδοφόρος. Καθότι όλοι οι ήρωες μένουν ηττημένοι. Στο τέλος δεν έρχεται η λύτρωση. Δεν επεμβαίνει κανένας απομηχανής θεός από το πουθενά για να τους σώσει. Κανένα διήγημα δεν έχει θετική έκβαση. Οι ήρωες απομονωμένοι, συμβιβασμένοι σε δουλειές που μισούν, με χρέη, μάταιες ονειροπολήσεις και μια καθημερινότητα που τους αφανίζει λίγο - λίγο. «Κομμάτι κομμάτι μου παίρνουν τον κόσμο μου.» (σελ. 255)

Λιτή γλώσσα, συμβολισμοί, καυστικότητα. Απόλυτα αιχμηρή γραφή σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συλλογές διηγημάτων των τελευταίων ετών.

«Μπορεί να μην τελειώσει ο κόσμος αλλά οι άνθρωποι. Να σταματήσουν οι άνθρωποι να βλέπουνε όνειρα ή να κοιμούνται ή να κάνουν έρωτα ή να πίνουνε κρασί ή να φιλιούνται. Κάτι τέτοιο. Μπορεί έτσι να έρθει το τέλος. Όχι από μετεωρίτες ή απ’ τα πυρηνικά ή απ’ το λιώσιμο των πάγων. Όχι μ’ εκρήξεις και σεισμούς και τυφώνες. Όχι απέξω αλλά από μέσα. Έτσι είναι το σωστό να γίνει. Γιατί ζούμε μέσα στον κόσμο αλλά όχι μαζί με τον κόσμο. Αιώνες τώρα σταματήσαμε να ζούμε μαζί με τον κόσμο. Θα’ ναι άδικο λοιπόν να χαθεί ο κόσμος μαζί μας. Μεγάλη αδικία.» (231)

Ο Χρήστος Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971. Μεγάλωσε στην Κρήτη και στον Πειραιά. Η συλλογή διηγημάτων "Κάτι θα γίνει, θα δεις" από τις Εκδόσεις Πόλις, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος. Έχει μεταφραστεί στα γερμανικά και τα ιταλικά.
Στο ιστολόγιο πρόσφατα αναδημοσιεύτηκε ένα εξαιρετικό κείμενο του, το οποίο μπορείς να το διαβάσεις, πατώντας εδώ : [Εις Εαυτόν].

χαρτόκουτο

*The Great Depression 

Τον συναντάω συχνά στο δρόμο μου. Είναι νέος, μπορεί να είμαστε συνομίληκοι. Στην άκρη του δρόμου, στο ίδιο πάντα σημείο, στην Πλάκα. Ακριβώς πιο πέρα από τα τουριστικά μαγαζιά με τα σουβενίρ και τις περικεφαλαίες του ένδοξου παρελθόντος μας, ξέρεις εκείνου που ανασύρουμε μνήμες για να υψωθούμε λιγάκι. Κάτω από την Ακρόπολη, στο πιο τουριστικό σημείο της πόλης... Έχει ένα μικρούλι μαύρο γατάκι στην αγκαλιά του. Το κρατά σε μια ασφυκτική αγκαλιά, με μια απίστευτη τρυφερότητα, δοτική αγάπη. Εκείνος είναι πάντα μέσα σε ένα χάρτινο κουτί. Αυτό το χαρτί δεν το αφήνει να φύγει από κοντά. Περικυκλωμένος από αυτό το μικρό χάρτινο κουτί, ακόμη και τις  ζεστές μέρες. Πράγμα που σημαίνει πως το χαρτόκουτο δεν του προσφέρει ζεστασιά, μα προφανώς μια πολυπόθητη αίσθηση ασφάλειας. Ίσως το αισθάνεται σαν το προστατευτικό σπίτι που δεν έχει.  Όπως τα παιδιά φτιάχνουν κόσμους, χαμόγελα, ρόλους με το μυαλό τους, έτσι και αυτός ο άνθρωπος φτιάχνει μια δική του ιστορία, αλλάζοντας, ξεγελώντας τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει.

Σκέφτηκα να τον φωτογραφίσω, μα δεν το έκανα. Η εικόνα ήταν τόσο τρομερά αποστομωτική, μα ένιωσα ότι δεν είχα αυτό το δικαίωμα, ακόμη και αν ο σκοπός μου ήταν να αποτυπώσω την τρυφερότητα του. Ίσως να νιώθει στη "φιλία" και στην επαφή με αυτό το ζώο, όσα δεν ένιωσε από τους ανθρώπους. Σου μεταφέρω αυτή την εικόνα, απλώς περιγράφοντας τη. Όσο χειμωνιάζει, τα πράγματα θα γίνονται δυσκολότερα για αρκετούς ανθρώπους εκεί έξω. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο, μόνο ότι ντρέπομαι και λυπάμαι για όλη αυτή τη φρικτή φτώχεια που περικυκλώνει τριγύρω τους πάντες... Μακάρι να σταματήσει εδώ.

* The Great Depression was a severe worldwide economic depression in the decade preceding World War II. The timing of the Great Depression varied across nations, but in most countries it started in 1930 and lasted until the late 1930s or middle 1940s. It was the longest, most widespread, and deepest depression of the 20th century.

Ελληνικές Θάλασσες. Ένα φωτογραφικό ταξίδι μέσα στο χρόνο @Μουσείο Μπενάκη

Την Παρασκευή βρεθήκαμε στο Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο οδού Πειραιώς), όπου περιηγηθήκαμε στην έκθεση φωτογραφίας "Ελληνικές θάλασσες. Ένα φωτογραφικό ταξίδι μέσα στο χρόνο". 

Η έκθεση ξεκίνησε στις 10/10/2013 και θα διαρκέσει έως και τις 05/01/2014.

Αντικειμενικά νομίζω πως πρόκειται για μια από τις πιο ταξιδιάρικες, ωραίες, ενδιαφέρουσες εκθέσεις φωτογραφίας που έχουν παρουσιαστεί στο Μουσείο Μπενάκη. 

Όπως καταλάβατε και από τον τίτλο, θέμα της έκθεσης είναι η ελληνική θάλασσα, όπως έχει απαθανατιστεί από γνωστούς αλλά και ερασιτέχνες φωτογράφους, στο πέρασμα των αιώνων. Η θάλασσα άρρηκτα συνδεμένη με την ιστορία της χώρας και με τη ζωή των κατοίκων της, δεν έπαψε ποτέ να εμπνέει ποιητές και καλλιτέχνες. 

Μετά την εφεύρεση της φωτογραφίας στα μισά περίπου του 19ου αιώνα και ως σήμερα, στις ζωγραφικές αναπαραστάσεις του ελληνικού θαλασσινού τοπίου προστέθηκαν αναρίθμητες φωτογραφικές εικόνες του ίδιου θέματος.

Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες αποτελούν ένα χρονικό της ιστορίας της Ελλάδας. Τρομερά ενδιαφέρον να παρατηρείς τα πρόσωπα των ανθρώπων, τις αλλαγές στην ενδυμασία τους, τα χαμόγελα, τη θλίψη τους, αναλόγως τη χρονική περίοδο που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες. 

Στην έκθεση παρουσιάζονται 350 περίπου φωτογραφίες χωρισμένες σε 5 χρονολογικές ενότητες: δεύτερο μισό του 19ου αιώνα - οι πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, μεσοπόλεμος - μεταπολεμική περίοδος - εποχή της μεταπολίτευσης έως σήμερα. 

Στην έκθεση, ανάμεσα σε άλλους, θα μπορέσετε να δείτε φωτογραφίες των Fred Boissonas, Κώστα Μπαλάφα, Δημήτρη Χαρισιάδη, Hubert Pernot , Ανδρέα Εμπειρίκου, Κωνσταντίνου Μάνου, Βούλας Παπαιωάννου, Nelly's κ.α. 

Ανάμεσα στις φωτογραφίες, στίχοι από ποιήματα με θέμα τη θάλασσα.

Η επιλογή των φωτογραφιών πραγματοποιήθηκε από την Φανή Κωνσταντίνου και την Αλίκη Τσίργιαλου (επιμελήτριες του Φωτογραφικού Αρχείου Μουσείου Μπενάκη), καθώς και από τον Κωστή Αντωνιάδη (καθηγητή φωτογραφίας στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του T.E.I. Aθήνας) μετά από συστηματική αναδίφηση σε αρχεία και ιδιωτικές συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Μέσα από το πλούσιο οπτικό θησαυρό που συγκεντρώθηκε ο επισκέπτης μπορεί να παρακολουθήσει τη σχέση των ανθρώπων με τη θάλασσα, 

 τον τρόπο ζωής στις παραθαλάσσιες και νησιωτικές περιοχές,

την ανάπτυξη της ναυσιπλοΐας, καθώς και τον περίπλου 

των ελληνικών νησιών από τους πρώτους περιηγητές έως και τον μαζικό τουρισμό.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευκαιρία της διοργάνωσης της ετήσιας Διεθνούς Συνάντησης Επιμελητών Φωτογραφικών Συλλογών και Μουσείων από το Μουσείο Μπενάκη, γνωστής ως Oracle (6-10 Νοεμβρίου 2013). Εντάσσεται στο εκθεσιακό πρόγραμμα του Athens Photo Festival.

Εξαίσιο το στήσιμο της έκθεσης, η ποικιλία και οι επιλογές των φωτογραφιών. 

Αξίζει να την επισκεφτείτε! 

Ημέρες και ώρες λειτουργίας της έκθεσης: 

Πέμπτη και Κυριακή από τις 10:00 έως τις 18:00. 

Παρασκευή, Σάββατο: 10:00-22:00. 

Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη: κλειστά @ Μουσείο Μπενάκη  

Θα διαρκέσει έως και τις 05/01/2014.

Σχετικά αφιερώματα στο ιστολόγιο : 

Fred Boissonas, Κώστας Μπαλάφας, Δημήτρης Χαρισιάδης, Hubert Pernot , Ανδρέας Εμπειρίκος, Κωνσταντίνος Μάνος