Mistero Buffo : γέλιο, συγκίνηση, προβληματισμός, σκέψη...

[ η ταλαντούχα ομάδα στήνεται στο φακό μας μετά το τέλος της παράστασης ]

Θέλησα η πρώτη "πολιτιστική" ανάρτηση της χρονιάς να αφιερωθεί στην παρουσίαση μιας θεατρικής παράστασης. Και αυτή πιστεύω ότι αξίζει να είναι το "Mistero Buffo". Βρέθηκα στο Θησείον στην αρχή της θεατρικής σεζόν, όπου είδα τη συγκεκριμένη παράσταση και όμως ακόμη έχω στο μυαλό στιγμές από εκείνη τη βραδιά. Ακριβώς επειδή δεν ανεβαίνουν συχνά τόσο ευρηματικές και αξιόλογες παραστάσεις, τελικά πρέπει ν' αισθανόμαστε τυχεροί όταν συμβαίνει να τις παρακολουθήσουμε.

Mistero Buffo (με τόνο στο μιστΈρο) στα ιταλικά σημαίνει «Κωμικό Μυστήριο» και λέγοντας μυστήριο εννοείται το ιερό δρώμενο του καθολικού κυρίως μεσαίωνα. Ο Φο συγκέντρωσε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές κωμικές σκηνές που αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των εν λόγω ιερών δραμάτων και τις ξανάγραψε, μετατρέποντας τις στιγμές αυτές, σε αριστουργήματα σατιρικής ποίησης. Ακολουθώντας την παράδοση, όπου θέλει τη θεατρική γραφή να ψυχαγωγεί, αλλά και να διδάσκει. 

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επέλεξε να ανεβάσει την παράσταση, με τον τρόπο που επιθυμεί και ο ίδιος ο συγγραφέας, δίχως κουστούμια, χωρίς σκηνικά και φωτισμούς. Οι ηθοποιοί είναι ντυμένοι απλά, κάποιοι φορούν φόρμες και δε χρησιμοποιείται κανένα απολύτως σκηνικό. Τότε ακριβώς συνειδητοποιείς το πόσο δύσκολη τέχνη είναι η υποκριτική. Όπως και ότι για να είναι επιβλητική μια παράσταση δεν χρειάζονται εκθαμβωτικά σκηνικά και κουστούμια, αλλά το σπάνιο, πηγαίο ταλέντο.

Έχουμε λοιπόν ένα πανέξυπνο και εξαιρετικά καλοδουλεμένο κείμενο, που αναλαμβάνουν να το διηγηθούν νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί. Οι θεατές ξεκαρδίζονται με τις ατάκες. Την επόμενη στιγμή συγκινούνται και συμμετέχουν στο δράμα. Το αμέσως επόμενο λεπτό προβληματίζονται για εκείνες τις "αλήθειες" της Βίβλου, που μαθαίνουμε από μικρά παιδιά και που σατιρίζει αιχμηρά ο συγγραφέας. Το βέβαιο είναι πως ο θεατής βρίσκεται αντιμέτωπος με τις σκέψεις του. Φεύγοντας από το θέατρο, έχει γεμίσει με εικόνες, ποικίλα συναισθήματα...

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έκανε ακόμη μια φορά το θαύμα του, σκηνοθετώντας το "Mistero Buffo" (1969) του Dario Fo με την ομάδα Επτάρχεια. Μας μετέφερε με εξαιρετικό τρόπο τις εμβόλιμες κωμικές σκηνές των μεσαιωνικών λειτουργικών δραμάτων, όπου το θείο και το ανθρώπινο δράμα ξαναδιαβάζονται με κωμικοτραγικό τρόπο σε αυτή την καυστική αντιεξουσιαστική σάτιρα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα συγκεκριμένα κείμενα, χάρισαν το Βραβείο Νόμπελ στον Ντάριο Φο. Αξίζει ν' αναφερθεί ότι έχουν μεταφραστεί σε 30 διαφορετικές γλώσσες, το έργο έχει παρουσιαστεί σε όλον τον κόσμο με μεγάλη επιτυχία.

Και φυσικά ένας καλοκουρδισμένος θίασος, όλοι οι ηθοποιοί άψογοι στους ρόλους τους. Ξεχώρισα τον Αργύρη Ξάφη (εκπληκτικός ως "τρελός") και την Άννα Καλαϊτζίδου (καθηλωτική ως "Παναγία" και συγκλονιστική ως "Χάρος").  Πολύ καλοί οι Θάνος Τοκάκης, Κώστας Μπερικόπουλος, Μανώλης Μαυροματάκης και Γιώργος Χρυσοστόμου.

Η παράσταση θα παρουσιάζεται για λίγες ακόμη μέρες, στο Θέατρο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες. 

Τουρναβίτου 7, Ψυρρή
Τηλ : 2103255444
Παραστάσεις : Mέχρι : 5/1/2014
Σάβ., Κυρ. 7 μ.μ. Τρ., Τετ. 9 μ.μ.

Καλότυχη χρονιά!...

Ας γίνουν οι λέξεις της φωτογραφίας, έμπνευση μας για τη νέα χρονιά!

* Ακολουθούν ευχές που αφέθηκαν ως σχόλιο στο προηγούμενο post, μου άρεσαν πολύ και σκέφτηκα με αυτές να ξεκινήσει η χρονιά στο blog. :)  

"Για τον καινούργιο χρόνο σου εύχομαι:

Να βγεις ξημερώματα Ιανουαρίου και να δεις το φως της πανσέληνου να καθρεφτίζεται στα γαλήνια νερά της θάλασσας (πίστεψέ με είναι υπέροχη, υπέροχη, υπέροχη).

Να ζεστάνει ο καιρός και πολύ σύντομα να κάνεις τις πρώτες βουτιές στη θάλασσα.

Μια γάτα να έρχεται στα πόδια σου και να νιαουρίζει.

Οι ζεστές ηλιαχτίδες του χειμώνα να μπαίνουν από το παράθυρο και ζεσταίνουν τα χέρια σου την ώρα που πληκτρολογείς.

Να έχει η γειτονιά σου πολλά πάρα πολλά κοτσύφια και να τα ακούς που κελαηδούν το πρωί.

Να ανάβεις ένα κερί και να φωτίζεται η καρδιά σου.

Τις ημέρες που έχει συννεφιά να ακούς Τσιτσάνη για να γλυκαίνει η καρδιά σου.

Να βλέπεις πολλές υπέροχες Ανατολές (και το Φως του ήλιου να καθρεπτίζεται στη θάλασσα).

Μια πασχαλίτσα να γαντζωθεί στη μπλούζα σου την Άνοιξη.

Και μια χρυσόμυγα.

Να ακούσεις τα μυστικά ενός κοχυλιού το καλοκαίρι.

Να ακούσεις τους ψίθυρους των πεσμένων φύλλων το φθινόπωρο.

Να είσαι για πάντα ο ευατός σου."

[ Σχόλιο μου : εσείς δεν είστε απλώς αναγνώστες, εσείς είστε ποιητές! :) 
To σχόλιο του ηλιογράφου]

...στο τέλος του χρόνου

*ανατολή ηλίου 

από το φετινό καλοκαίρι

Τώρα που καταρρέουν τα πάντα, τώρα που οι προσπάθειες μένουν στο κενό και τα όνειρα ματαιώνονται, τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να δώσει ο καθένας μας τον καλύτερο του εαυτό σε ότι μπορεί και από το πιο μικρό πόστο. Αυτό είναι εύκολο να το λες όταν έχεις λυμένο κάθε πρόβλημα, αποκτά αξία όταν βρίσκεσαι στο απέναντι στρατόπεδο.

Ευχή μου να βρούμε τις λύσεις ακόμη και εκεί που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν. Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό είναι η γνώση, η φιλοσοφία, τα βιβλία, η δημιουργικότητα. Είναι τα ουσιαστικά ενδιαφέροντα, που τόσο προσπαθούν να μας στερήσουν. Είναι να συνεχίζεις να κρατάς ανοικτούς τους ορίζοντες σου με κάθε τίμημα, όταν τα πάντα προσπαθούν να σου τους κλείσουν. Είναι να στέκεσαι όρθιος απέναντι στην τρικυμία, να κλείνεις τα αυτιά στις σειρήνες κάθε τύπου ΜΜΕ. Είναι να προσπαθείς να φιλτράρεις την κάθε είδηση που εισβάλλει στο δωμάτιο σου, στον κόσμο σου. Είναι να πασχίζεις για το δίκαιο, να υπερασπίζεσαι τον αδύναμο. Είναι να χαίρεσαι μια βόλτα στην πόλη σου, να περπατάς, να χαζεύεις τη φύση, να βλέπεις την ομορφιά εκεί που οι άλλοι την προσπερνούνε. Είναι να είσαι ερωτευμένος με τη ζωή, να αγαπάς τους ανθρώπους σου.  Όταν σου αφαιρούν το δικαίωμα στη δημιουργία, να τους κάνεις στην άκρη και να βρίσκεις διεξόδους. Είναι η έμφαση στην αληθινή παιδεία. Όχι άλλη μιζέρια, όχι άλλη μεμψιμοιρία, όχι άλλες χαμένες ώρες. Καιρός για δράση, έργα και όνειρα.

Διάβασα πρόσφατα ένα διήγημα. Σας το παραθέτω εδώ. Σε κάποιο σημείο αναφέρεται η εξής φράση... : Μην αφήσεις το όνειρό σου να μαραθεί.

Αυτή θα είναι η ευχή μου για το νέο έτος. Τα παραπάνω λόγια, τ' απευθύνω πρώτα σε μένα. 

Μην αφήσεις το όνειρο σου να μαραθεί. Όνειρα σε μια εποχή που όλα ματαιώνονται. 
Όνειρα πάνω από τα συντρίμμια και τα χαλάσματα. Ας μην αποκλείουμε ότι μπορεί πάνω στα χαλάσματα να ανθίσουν αργότερα τα ομορφότερα λουλούδια. Αρκεί να το πιστέψουμε.

Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία.

Αληθινές ευχές...

Πολλές ευχές από καρδιάς σε όλους σας για τις μέρες των Χριστουγέννων. Όσο δύσκολη και αν είναι η εποχή μας, ας γεμίσει ο καθένας μας με αγάπη το περίγυρο του. Είναι και στο χέρι μας να προσδώσουμε περισσότερη μαγεία στη ζωή μας. Ας γεμίσουν οι καρδιές των μικρών παιδιών και όσων έχουν ακόμη ζωντανό το παιδί μέσα τους, με αγάπη και δύναμη. Καλές γιορτές να έχετε!

άγραφο χαρτί

Πριν λίγες μέρες καθώς έκανα έναν περίπατο στην Πλάκα, είδα το παραπάνω ταμπελάκι σε ένα δέντρο. Στους Αέρηδες, απέναντι από το ρολόι του Κυρρήστου.  Σταμάτησα, το φωτογράφισα και σκεφτόμουν ποιος να το έγραψε και να το ακούμπησε εκεί... Αμέσως θυμήθηκα ένα κείμενο που είχα αναρτήσει εδώ. Ήταν χρόνια πριν, ουσιαστικά στις πρώτες μέρες δημιουργίας του ιστολογίου. Το "Απρόβλεπτη ζωή", το οποίο τελείωνε με την ίδια φράση με αυτή της ταμπέλας. Η οποία, νομίζω ότι ανήκει στον John Lennon. Ναι λοιπόν, αυτό είναι η ζωή. Οτι συμβαίνει, ενώ εσύ είσαι απασχολημένος, κάνοντας σχέδια. Μάλιστα της αρέσει πολύ, να παίζει περίεργα παιχνίδια. 

Τελευταία είναι από εκείνες τις βραδιές που το μολύβι σαν να έρχεται προς το χέρι σου. Σαν να γλιστράει απαλά και να φτάνει εκείνο σε σένα. Απαιτώντας να μοιραστείς λέξεις, γεμίζοντας το λευκό χαρτί. Και εσύ απλά δε μπορείς να τους αντισταθείς. Ανοίγεις το σημειωματάριο και αρχίζεις δίχως σταματημό να σκαρώνεις παραγράφους, να μουτζουρώνεις ιστορίες και να αλλάζεις τις σελίδες. Είναι μια περίεργη φάση, που ενώ έχεις πολλά να πεις, να δημιουργήσεις, να γράψεις, να ανταλλάξεις, έχεις πάθος και μια απίστευτη ενέργεια να "γεμίσεις" το περιβάλλον σου, το σπίτι σου, τη γειτονιά, τους φίλους, τους ανθρώπους σου με πράγματα, φιλιά, αγκαλιές και πράξεις, μένεις σε μια τυραννική σιωπή. 

Έχεις ιδέες, χιλιάδες πρωτότυπα σχέδια, το ξέρεις πως έχεις την ικανότητα να τα πετύχεις, ν' αλλάξεις τα πάντα, μα νιώθεις να στέκεσαι μέσα σε μια φυλακή. Στιγμές μπαίνει κάποιο φως μέσα στο μικρό σου χώρο, νιώθεις να σε ζεσταίνει και πιστεύεις ξανά. Δε ξέρεις όμως αν τελικά σε νικά το απροσδόκητο ή το αναμενόμενο. Καταλήγεις να παραμένεις σαν σε μια χειμερία νάρκη. Προσμένοντας και πάλι μια αχτίδα αλλαγής, ένα λαμπερό φως να σε παρακινήσει να κάνεις εκείνα για τα οποία έχεις γεννηθεί. Το ξέρεις πως παραφυλάνε μέσα σου, όχι πολύ βαθιά, λίγο μόνο θέλουν για να βγουν στην επιφάνεια και να αλλάξουν το τοπίο. Ψάχνεις την έξοδο, μα φοβάσαι μήπως τη βρεις και έπειτα χαθείς πάντα μέσα της. Το άγραφο χαρτί είναι σαν το άγραφο τοπίο μπροστά σου. Μόνο που εκείνο δεν κάνει διακρίσεις, περιμένει να χαραχτεί και να πάρει το σχήμα που μόνο εσύ θα του δώσεις.

Έπειτα ακολουθούν οι λέξεις. Σε παρακινούν, σε παραμυθιάζουν, σε εξουσιάζουν. Ακόμη και στο δρόμο, λειτουργούν ως άλλοι οδοδείκτες... "Αγάπα και κάνε ότι θες" : αυτό θα έπρεπε να ήταν το σύνθημα της εποχής... Δεν έχει υπάρχει τίποτα που να αξίζει περισσότερο. Τίποτα που να δικαιολογεί το μίσος και τη διάχυτη δουλοπρέπεια.

«Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς», Από Mηχανής Θέατρο

«Θα προτιμούσα όχι, κύριε...»

Tο βράδυ της Δευτέρας βρεθήκαμε στο Από Mηχανής Θέατρο στην παράσταση «Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς»,  η οποία ανεβαίνει σε διασκευή και σκηνοθεσία της Σοφίας Φιλιππίδου. 

Πρόκειται για τη νουβέλα του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα Χέρμαν Μέλβιλ, περισσότερο γνωστό για το κλασικό έργο «Μόμπυ Ντικ». Ένας επιτυχημένος και αξιοσέβαστος δικηγόρος της Γουόλ Στριτ προσλαμβάνει τον Μπάρτλεμπυ, έναν αινιγματικό και σιωπηλό γραφιά, ως αντιγραφέα νομικών κειμένων και συμβολαίων στο αυστηρό του γραφείο. Η συγκεκριμένη εργασία απαιτεί την απόλυτη προσοχή του υπαλλήλου, καθώς το παραμικρό του λάθος μπορεί να κοστίσει ακριβά. Ο Μπάρτλεμπυ αποδεικνύεται άψογος στην εργασία, επιμελής και απόλυτα προσεκτικός. 

«…Σαν ένας άνθρωπος λιμασμένος από καιρό γι’ αντιγραφή, έτσι κι αυτός κατάπινε λαίμαργα τα έγγραφά μου. Δεν του έμενε καιρός ούτε να χωνέψει. Νύχτα και μέρα δε σήκωνε κεφάλι, αντιγράφοντας με το φως της μέρας και κάτω από το φως των κεριών. Θα ήμουν πανευτυχής με την επίδοσή του, αν είχε δείξει κάποια σημεία ευφροσύνης με τη δουλειά του. Αντιθέτως, όμως, εκείνος συνέχιζε να γράφει σιωπηλά, άχρωμα, μηχανικά…», περιγράφει ο δικηγόρος, τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Κ.Καζανάς.

Όταν όμως, ο δικηγόρος ζητάει από τον Μπάρτλεμπυ να τον βοηθήσει στην αντιπαραβολή των αντιγράφων με τα πρωτότυπα, εκείνος αρνείται ευγενικά και ήρεμα, ξεστομίζοντας τη φράση «θα προτιμούσα όχι, κύριε». Σε κάθε νέα ανάθεση του προϊσταμένου του, ο αδύναμος και παράξενος Μπάρτλεμπυ προτάσσει επίμονα την άρνηση του επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση: «Θα προτιμούσα όχι», οδηγώντας τον σε αδιέξοδο.  

Ο εργοδότης προσπαθεί να τον συμμεριστεί, αρχικά τον προτρέπει να πάρει κάποιες μέρες άδεια, να περπατήσει στον ήλιο, μα ο Μπάρτλεμπυ αρνείται πάντα ευγενικά.  Σταδιακά αποδεσμεύει τον εαυτό του από κάθε εργασία, ακόμη και από εκείνη του αντιγραφέα, ενώ αρνείται να εγκαταλείψει το δικηγορικό γραφείο, το οποίο έχει μετατρέψει σε σπίτι του. Παράλληλα, προκαλεί το μένος των συναδέλφων του, τριών περίεργων χαρακτήρων που εμφανίζονται με παρατσούκλια. Οι γραφιάδες Τσιμπίδας και Διάνος και ο ρομαντικός Πιπέρης, ένα παιδί για όλες τις δουλειές που ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Οι τρεις θυμίζουν ήρωες του Μπέκετ, που προσπαθούν να εκφράσουν την απελπισία τους με αλλόκοτες φιγούρες και κωλοτούμπες σαν αλλοτριωμένοι, παράλυτοι κλόουν. Η παρουσία τους ενδυναμώνει το σύνολο της παράστασης. 

Πολλές σκέψεις γέννησε αυτό το έργο μέσα μου. Το πώς η σιωπή και η φαινομενική απάθεια, μπορεί να εξοργίσει με το χειρότερο τρόπο τον άλλο, οδηγώντας τον στα όρια του. Πώς το εργασιακό περιβάλλον μπορεί να σε επηρεάσει, πόσο δύσκολο είναι να αντέξεις κλεισμένος σε ένα αυστηρό γραφείο, διεκπεραιώνοντας κάποια μονότονη και ρουτινιάρικη εργασία. Και αυτή η φράση που ηχεί ακόμη στα αυτιά μου : «...δε θα μπορούσε ποτέ ένας ποιητής να δουλεύει σε ένα δικηγορικό γραφείο!».  

Αδύναμος, αμφίφυλος, μοναχικός. Η ταπεινή παρουσία του Μπάρτλεμπυ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη ψυχική αντίσταση που καταβάλλει σε οτιδήποτε δεν επιθυμεί να πράξει. 

Ο Μπάρτλεμπυ θυμίζει ήρωες του Ιονέσκο. Οι στιγμές που στέκεται μπροστά στο παράθυρο και χαζεύει το ισχνό φως του ήλιου, καθώς τρυπώνει μέσα στο γκρίζο γραφείο, δίνουν την εικόνα μιας ιδιότυπης φυλακής. Ο ήρωας του Μέλβιλ, καταλήγει φυλακισμένος, εφόσον η απραξία και η μη προσαρμογή του στις συμβάσεις τον οδηγούν στον κοινωνικό αποκλεισμό και στο περιθώριο. 

Το κείμενο μπορεί να συσχετιστεί με τις ιδέες της πολιτικής ανυπακοής που εξέφρασε ο Χένρυ Θορώ.  Με όσα συμβαίνουν στη δική μας εποχή, αναρωτιέμαι πόσοι θα είχαμε τη δύναμη ν' απαντήσουμε με αυτή την απλή φράση (που περικλείει όμως τόση δύναμη και ειλικρίνεια) «θα προτιμούσα όχι» απέναντι σε όσα δε θέλουμε να πράξουμε και καταδυναστεύουν τις ζωές μας. Σε κάθε περίπτωση το συγκεκριμένο έργο είναι σαν να «κλείνει» το μάτι στο θεατή. Καθώς τον φέρνει αντιμέτωπο με τις δικές του προσωπικές αντιστάσεις, γι' αυτό ίσως θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε βαθιά πολιτικό.

Η Σοφία Φιλιππίδου διασκευάζει, σκηνοθετεί το έργο και ερμηνεύει εξαιρετικά τον ιδιαίτερο, σιωπηλό Μπάρτλεμπυ. Ο Κώστας Καζανάς υποδύεται άψογα το δικηγόρο, παρασέρνοντας τους θεατές μαζί του. Ιδιαίτερες είναι οι ερμηνείες των τριών υπαλλήλων, Σήφη Πολυζωίδη, Άκη Λύρη και Ορέστη Μαυρόπουλο. 

Το παρακάτω τραγούδι ακούγεται στην παράσταση... 

Η Ταυτότητα της Παράστασης

Mετάφραση: Μένης Κουμανταρέας
Θεατρική διασκευή – Σκηνοθεσία: Σοφία Φιλιππίδου
Παίζουν οι: Αλέξανδρος Ιορδανίδης, Κώστας Καζανάς, Άκης Λυρής, Σήφης Πολυζωίδης, Ορέστης Μαυρόπουλος, Σοφία Φιλιππίδου
Μια συμπαραγωγή της Εταιρείας Θεάτρου Συν-Επί (+,Χ) με τη Λυκόφως

Πληροφορίες
Από Μηχανής θέατρο: Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο - Αθήνα, τηλέφωνο: 210 5231131. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη: 21.30, Τετάρτη: 19.00. 

Σκέψου όπως ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι

O Λεονάρντο Ντα Βίτσι είναι σίγουρα ένας μύθος. Έχει χαρακτηριστεί ως η προσωποποίηση του "Αναγεννησιακού" ανθρώπου. Όχι άδικα. Υπήρξε μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Ζωγράφος, γλύπτης, εφευρέτης, αρχιτέκτονας, μηχανικός, επιστήμονας. Σπάνιος ως άνθρωπος, ιδιοφυία. 

Σύμφωνα με το συγγραφέα του "Σκέψου όπως ο Λεονάρντο Ντα Βίτσι", η διάνοια γίνεται, δε γεννιέται. Οι άνθρωποι είναι προικισμένοι με απεριόριστες δυνατότητες μάθησης και δημιουργικότητας. Ο συγγραφέας παρουσιάζει πώς μπορεί ο κάθε άνθρωπος να φέρει στην επιφάνεια τις δικές του κρυμμένες επιδεξιότητες, ακολουθώντας το παράδειγμα της μεγαλύτερης διάνοιας όλων των εποχών: του Λεονάρντο ντα Βίντσι. 

Ο Γκελμπ πιστεύει ακράδαντα ότι η μεγαλοφυία του Ντα Βίντσι δε βρίσκεται μόνο σε όσα δημιούργησε, αλλά και σε οσα μπορεί να μας εμπνεύσει να δημιουργήσουμε. Χρησιμοποιώντας ως πηγές τα τετράδια, τις εφευρέσεις και τα θρυλικά έργα τέχνης του Ντα Βίντσι, ο Γκελμπ παρουσιάζει τις Εφτά Αρχές Ντα Βίντσι -τα βασικά στοιχεία της διάνοιας-, από την curiosita, την ακόρεστη δίψα για μάθηση έως την connessione, την εκτίμηση του αλληλένδετου όλων των πραγμάτων.

Οι επτά αρχές του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο, είναι :

Curiosita – Η ακόρεστη περιέργεια στην προσέγγιση της ζωής και αδιάκοπη αναζήτηση της συνεχούς μάθησης

Dimostrazione – Η δέσμευση να δοκιμάζουμε τη γνώση μέσα από την εμπειρία, την επιμονή, η διάθεση να μαθαίνουμε πάντα από τα λάθη μας.

Sensazione – H συνεχής βελτίωση των αισθήσεων, ιδιαίτερα της όρασης, ως μέσου αναζωογόνησης της εμπειρίας.

Sfumato – H διάθεση να προσεγγίσουμε την ασάφεια, το παράδοξο και την αβεβαιότητα. 

(Ο όρος αυτός σημαίνει στην κυριολεξία «ανεβαίνοντας όπως ο καπνός»).

Art/Scienza – Η ανάπτυξη της ισορροπίας μεταξύ της επιστήμης και της τέχνης, της λογικής και της φαντασίας. Η σκέψη και με τα δυο ημισφαίρια του εγκεφάλου (αριστερό και δεξιό).

Corporalita – Η καλλιέργεια της χάρης, της αμφιδεξιότητας, της φυσικής κατάστασης και της ισορροπίας. (Μας θυμίζει το ρητό «νους υγιής εν σώματι υγιεί»).

Connessione – Η εκτίμηση ότι όλα τα πράγματα και τα φαινόμενα συνδέονται μεταξύ τους. Η συστηματική σκέψη.

Το συγκεκριμένο βιβλίο λειτουργεί ως ένας πρωτότυπος πρακτικός οδηγός που επιδιώκει, όχι μόνο να οξύνει τις νοητικές ικανότητες του αναγνώστη, αλλά και να επιτύχει τη ψυχική και πνευματική του πληρότητα, δημιουργική σκέψη, αυτοέκφραση και την επίλυση προβλημάτων του. Με συμβουλές και ιδέες για βελτίωση της ζωής, πληροφορίες για τους χάρτες εγκεφάλου, για τη σχεδιαγράφηση του μυαλού, τη βελτίωση των αισθήσεων, τη διατροφή, οραματισμό κτλ.

Από το 1998, που κυκλοφόρησε το "Σκέψου όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι", έχει ήδη μεταφραστεί σε τουλάχιστον 18 γλώσσες. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Κέδρος. Ένα βιβλίο που έχει βασιστεί σε μια αρκετά σοβαρή και εμπεριστατωμένη έρευνα και σίγουρα μπορεί να προσφέρει σημαντική βοήθεια σε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου. 

Μαικλ Τζ. Γκελμπι, Σκέψου όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Τα μυστικά μιας μεγαλοφυίας, μτφ. Άννα Σπέρτου, Εκδ. Κέδρος.

«Το Γεύμα», Μίνως Ευσταθιάδης & Κάτριν Λίγκμαν

Οπου το σώμα, εκεί και οι αετοί επισυναχθήσονται

Όποιος παρακολουθεί καιρό το blog, θα έχει αντιληφθεί την αγάπη μου για την τέχνη του θεάτρου. Είχα ακούσει για τη παράσταση "Το Γεύμα" του Μίνου Ευσταθιάδη και της Κατρίν Λίγκμαν, αλλά δεν είχα μπορέσει να τη δω. Όταν έφτασε στα χέρια μου το βιβλίο με το κείμενο της παράστασης, ξεκίνησα να το διαβάζω αμέσως. Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά σε θεατρική παράσταση στο θέατρο "Άρτι" στην Αθήνα, το Δεκέμβριο του 2011.

Η υπόθεση του έργου εξελίσσεται σε ένα εστιατόριο, το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. Η πελατεία είναι ελάχιστη και οι δυσκολίες έχουν οδηγήσει τους συνεργάτες σε καθημερινές κόντρες. Τα τέσσερα πρόσωπα του έργου, ο μάγειρας, η σερβιτόρα, ο χασάπης και μια κοπέλα διανοητικά καθυστερημένη, βρίσκονται σε άθλια οικονομική και ψυχολογική κάτασταση. Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο του μαγαζιού και γίνεται κράτηση από μια μεγάλη παρέα. Αυτό το "γεύμα" ίσως μπορέσει να τους σώσει από την οικονομική καταστροφή, αλλά πώς θα μπορέσουν να σταθούν αντάξιοι στους πελάτες; Τι θα τους προσφέρουν ως επιδόρπιο, ποιο θα είναι το κυρίως πιάτο; Τόσο η εξέλιξη, όσο και το απρόσμενο τέλος του έργου, οδηγούν το θεατή σε αλληλουχίες με τη σημερινή ανταγωνιστική κοινωνία. Όσο παύουν να ικανοποιούνται οι ανάγκες, όσο μεγαλώνει η ανέχεια και η απελπίσια, τόσο ο ένας θα θέλει να φάει τη σάρκα του άλλου... 

--

Σ : Ξέρεις τι είναι το πιο αξιολύπητο απ’ όλα; Μπορείς να φανταστείς;

Σιωπή

Σ : Η ελπίδα.

Μ : Νόμιζα πως η σωστή απάντηση ήταν… η πραγματικότητα.

--

Το έκανα... για να δεις. Γιατί άλλο πράγμα είναι να σου λένε κι άλλο να βλέπεις με τα μάτια σου. Δεν μπορείς να τα κρατάς άλλο κλειστά. Ούτε εδώ... ούτε πουθενά αλλού. Ξέρω βέβαια ότι σου αρέσει να κρύβεσαι. Περιφέρεις την αινιγματική σου παρουσία καλυμμένος πίσω από πέπλα μυστήριου. Όχι, όχι. Απόψε είσαι εδώ, είσαι προσκεκλημένος. Δικός μου προσκεκλημένος. Και βάζω στοίχημα πως για μια φορά θα ανοίξεις τα βλέφαρά σου. Θα τ' ανοίξεις σιγά σιγά... και θα δεις κι εσύ αυτό που όλοι εμείς οι υπόλοιποι ονομάζουμε... "πραγματικότητα".

--

Το έργο απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Διαγωνισμό Συγγραφής Πρωτότυπου Θεατρικού έργου της Καλλιτεχνικής Εταιρείας "Θέατρο-Εργαστήριο" για το έτος 2011.  
Χαίρομαι πραγματικά, κάθε φορά που έρχονται στα χέρια μου αξιόλογα κείμενα νέων Ελλήνων δημιουργών, μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι θεατρικοί διαγωνισμοί, περισσότερες ευκαιρίες για να βλέπουμε καλό σύγχρονο θέατρο. 

Μίνως Ευσταθιάδης & Κάτριν Λίγκμαν, Το γεύμα, δήγμα/θέατρο, Εκδόσεις Ευρασία