Εντουάρντο Γκαλεάνο. Μια θαρραλέα, σπουδαία φωνή...

Eduardo Galeano (3 September 1940 – 13 April 2015)

«Τα κράτη δεν ασχολούνται πλέον με τη διοίκηση και αφοσιώνονται στη αστυνόμευση. Οι πρόεδροι μετατρέπονται σε διαχειριστές ξένων εταιριών. Οι υπουργοί Οικονομικών είναι καλοί διερμηνείς. Οι βιομήχανοι μετατρέπονται σε εισαγωγείς. Οι πολλοί εξαρτώνται ολοένα περισσότερο από τα περισσεύματα των λίγων. Οι εργαζόμενοι χάνουν τις δουλειές τους. Οι αγρότες χάνουν τη γη τους. Τα παιδιά χάνουν την παιδική τους ηλικία. Οι νέοι χάνουν την επιθυμία να πιστεύουν. Οι ηλικιωμένοι χάνουν τη σύνταξή τους. «Η ζωή είναι λαχείο», ισχυρίζονται όσοι κερδίζουν.»

«Ο επιτυχημένος άνδρας: Δεν μπορεί να κοιτάξει το φεγγάρι δίχως να υπολογίσει την απόσταση. Δεν μπορεί να κοιτάξει το δέντρο δίχως να υπολογίσει την αξία του ξύλου. Δεν μπορεί να κοιτάξει έναν πίνακα δίχως να υπολογίσει την τιμή του. Δεν μπορεί να κοιτάξει τον κατάλογο δίχως να υπολογίσει τις θερμίδες. Δεν μπορεί να κοιτάξει έναν άνθρωπο δίχως να υπολογίσει το όφελος. Δεν μπορεί να κοιτάξει μια γυναίκα δίχως να υπολογίσει τον κίνδυνο.»

«Στο τέλος της ημέρας, είμαστε αυτό που κάνουμε για να αλλάξουμε αυτό που είμαστε»

«Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία. Πιστεύω στην αλληλεγγύη».

«Όλοι είμαστε θνητοί μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο ποτήρι κρασί»

(Eduardo Galeano, 1940-2015)

Την τελευταία του πνοή άφησε χτες σε ηλικία 74 ετών, ο Ουρουγουανός Εντουάρντο Γκαλεάνο, ένας από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς που ανέδειξε η Λατινική Αμερική τον 20ο αιώνα.  
Αντίο σε μια θαρραλέα, σπουδαία φωνή.

Δες & αυτά:
toperiodiko.gr: Ένας "κόσμος ανάποδα" έχασε τον δικό του συγγραφέα 
doctv.gr: Ο κόσμος ανάποδα

Καλή Ανάσταση!

Αγαπημένοι μου φίλοι,

Εύχομαι ολόψυχα καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους.  Να φροντίζετε τους εαυτούς σας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.  Να περάσετε όμορφα, όπως ποθείτε.

Καλές γιορτές. 

“Πού πας; Τι κάνεις; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;” | Ζοζέ Σαραμάγκου

Artwork: danielbarkley 

Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου το Τελευταίο τετράδιο, το οποίο περιέχει κείμενα που έγραψε ο συγγραφέας στο blog του.

“Η λειτουργία του κόσμου έπαψε να είναι το απόλυτο μυστήριο που ήταν, οι μοχλοί του κακού βρίσκονται μπροστά στα μάτια... όλων, για τα χέρια που τους χειρίζονται δεν υπάρχουν πια γάντια ικανά να κρύψουν τις κηλίδες του αίματος. Θα έπρεπε, επομένως, να είναι εύκολο για τον καθένα να επιλέξει ανάμεσα στην πλευρά της αλήθειας και στην πλευρά του ψεύδους, ανάμεσα στον ανθρώπινο σεβασμό και στην ασέβεια προς τον άλλον, ανάμεσα σε αυτούς που είναι με τη ζωή και αυτούς που είναι εναντίον της. Δυστυχώς, τα πράγματα δε συμβαίνουν πάντα έτσι. Ο προσωπικός εγωισμός, το βόλεμα, η έλλειψη γενναιοδωρίας, οι μικρές δειλίες της καθημερινότητας, όλα αυτά συνεισφέρουν σε μια ολέθρια μορφή πνευματικής τυφλότητας, να βρισκόμαστε δηλαδή στον κόσμο και να μη βλέπουμε τον κόσμο, ή να βλέπουμε από αυτόν ότι, ανά πάσα στιγμή, τείνει να εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορούμε να ευχηθούμε παρά να έρθει η συνείδηση και να μας ταρακουνήσει επειγόντως από το μπράτσο και να μας ρωτήσει εξ επαφής: “Πού πας; Τι κάνεις; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;”. Μια εξέγερση ελεύθερων συνειδήσεων θα χρειαζόμασταν. Είναι άραγε εφικτό;”

Ένα ακόμη απόσπασμα από το βιβλίο που έχει αναρτηθεί στο blog: Όχι στην ανεργία

"Hidden universe" @ Eugenides Foundation - Planetarium

"Το κρυμμένο σύμπαν", η νέα ταινία θόλου του Νέου Ψηφιακού Πλανηταρίου, την παρακολούθησα την περασμένη Δευτέρα σε μια πρώτη προβολή. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια της παράστασης από το κινητό μου. 

Hidden Universe 3D - Theatrical Trailer

Από το Δελτίο Τύπου: 

Πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν; Πώς εξελίσσεται και τι αλλάζει; Ποιες είναι οι πιθανότητες ύπαρξης ζωής εκεί έξω; Κορυφαίοι αστρονόμοι, χρησιμοποιώντας τεχνολογία αιχμής, εξερευνούν στα πέρατα του σύμπαντος αναζητώντας τις απαντήσεις.  Η ταινία μεγάλης επιφάνειας «Κρυμμένο Σύμπαν» μεταφέρει το κοινό σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι στα βάθη του διαστήματος με ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό μέσο. Με την δύναμη του κινηματογράφησης IMAX τα έσχατα του σύμπαντος έρχονται κοντά μας με πρωτοφανή σαφήνεια μέσω πραγματικών εικόνων που συλλαμβάνονται από τα πιο ισχυρά τηλεσκόπια στον κόσμο και προβάλλονται στην οθόνη για πρώτη φορά. Εκπληκτικές εικόνες υψηλής ανάλυσης του διαστήματος επιτρέπουν στους θεατές να εξερευνήσουν τους πρώτους γαλαξίες, να δουν αστέρια που γεννιούνται μέσα σε λαμπρά νέφη αερίου και σκόνης, να περιηγηθούν στην επιφάνεια του Άρη και να θαυμάσουν εικόνες μακρινών ουράνιων δομών, μαζί με μερικές εκπληκτικές όψεις του Ήλιου.

* Πληροφορίες για την προβολή στο Πλανητάριο
* Hidden Universe

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2015, από τον Krzysztof Warlikowski

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά από μια χώρα-μέλος του μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε. σε όλο τον κόσμο. Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς, Ντάριο Φο, Brett Bailey κ.ά.

Φέτος το μήνυμα έγραψε ο Πολωνός σκηνοθέτης Krzysztof Warlikowski.

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

ΜΗΝΥΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ

από τον Krzysztof Warlikowski

Οι αληθινοί δάσκαλοι του θεάτρου συχνά απαντώνται εκτός σκηνής. Και γενικώς δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για το θέατρο ως μηχανισμό αντιγραφής συμβάσεων ή αναπαραγωγής κοινοτυπιών. Επικεντρώνονται περισσότερο στην πηγή της παρόρμησης, τα πραγματικά ζωογόνα ρεύματα που τείνουν να υπερβούν τις θεατρικές αίθουσες και τα πλήθη που είναι διατεθειμένα να αντιγράψουν έναν οποιοδήποτε κόσμο. Αντιγράφουμε αντί να δημιουργούμε κόσμους που να εστιάζουν ή και να εξαρτώνται από τον διάλογο με το κοινό και τα υποδόρια συναισθήματά του. Ενώ στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να αποκαλύψει καλύτερα από το θέατρο τα κρυμμένα πάθη.

Αρκετά συχνά στρέφομαι στη λογοτεχνία για να με καθοδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση. Κάθε μέρα που περνά σκέφτομαι τους συγγραφείς που σχεδόν εκατό χρόνια πριν περιέγραψαν προφητικά την πτώση των Ευρωπαίων Θεών, το λυκόφως που βύθισε τον πολιτισμό μας σε ένα σκοτάδι που ακόμα περιμένει το φως. Σκέφτομαι τον Φράνζ Κάφκα, τον Τόμας Μαν και τον Μαρσέλ Προύστ. Σήμερα θα προσέθετα και τον Τζον Μάξγουελ Κούτσι σ’ αυτόν τον κύκλο προφητών.

Το κοινό τους όραμα για το αναπόφευκτο τέλος του κόσμου –όχι του πλανήτη αλλά του μοντέλου των ανθρώπινων σχέσεων– και της ανατροπής της κοινωνικής συνοχής, είναι σοκαριστικά επίκαιρο για τον σύγχρονο άνθρωπο στο εδώ και στο τώρα. Για μας που ζούμε μετά το τέλος του κόσμου. Που ζούμε με τα εγκλήματα και τις συγκρούσεις που ξεσπούν καθημερινά παντού με τέτοια ταχύτητα που ούτε τα πανταχού παρόντα Μ.Μ.Ε. δεν μπορούν πλέον να παρακολουθήσουν. Αυτές οι εκλάμψεις γρήγορα γίνονται ενοχλητικές και εξαφανίζονται ανεπιστρεπτί από τους ειδησεογραφικούς τίτλους. Αισθανόμαστε ευάλωτοι, τρομαγμένοι και εγκλωβισμένοι. Δεν είμαστε πλέον ικανοί να κτίσουμε πύργους και τα τείχη που επιμόνως ορθώνουμε δεν μας προστατεύουν πλέον από τίποτα –αντιθέτως, απαιτούν προστασία και φροντίδα που απομυζούν μεγάλος μέρος της ενέργειας μας. Δεν έχουμε πλέον το σθένος να προσπαθούμε να διακρίνουμε αυτό που βρίσκεται πίσω από τις πύλες και πίσω από τα τείχη. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος ύπαρξης του θεάτρου κι εκεί ακριβώς πρέπει να αναζητά τη δύναμη του. Να διεισδύει στο εσωτερικό, εκεί όπου απαγορεύεται.

«Ο μύθος επιδιώκει να εξηγήσει το ανεξήγητο. Καθώς αναδύεται από ένα φόντο αλήθειας, οφείλει να επιστρέψει στο ανεξήγητο» –με αυτό τον τρόπο περιέγραψε ο Κάφκα τη μετουσίωση του μύθου του Προμηθέα. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι ίδιες λέξεις θα όφειλαν να περιγράφουν το θέατρο. Και αυτό το είδος θεάτρου που θεμελιωμένο στην αλήθεια βρίσκει την ολοκλήρωσή του στο ανεξήγητο, εύχομαι σε όλους τους εργάτες του θεάτρου, της σκηνής και της πλατείας και το εύχομαι με όλη μου την καρδιά.

*Ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι γεννήθηκε στην Πολωνία το 1962 και είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες της γενιάς του. Σε συνεργασία με τη σκηνογράφο Malgorzata Szczęśniak, ο Βαρλικόφσκι δημιουργεί εξαιρετικές θεατρικές εικόνες στις παραστάσεις του. Μέσα από τη σκηνοθετική μεθοδολογία του οδηγεί τους ηθοποιούς να φθάσουν στα βαθύτερά δημιουργικά στρώματα τους. Η παραγωγή του "Καθαροί Πια" της Σάρα Κέιν, η οποία παρουσιάστηκε το 2002 στο Φεστιβάλ Αβινιόν και στο Φεστιβάλ Θεάτρου Αμερικής στο Μόντρεαλ, διακρίθηκε ευρέως και αποτέλεσε σημείο-σταθμό στη διεθνή παρουσία του Βαρλικόφσκι.

Από το 2008 είναι ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Νέου Θεάτρου (Nowy Teatr) στη Βαρσοβία, όπου έχει σκηνοθετήσει μέχρι στιγμής τέσσερεις παραστάσεις, βασισμένες σε πολυδιάστατες διασκευές κειμένων: (A)pollonia (2009), The End (2010), African Tales by Shakespeare (2011) και Kabaret warszawski (2013). Αυτή την περίοδο ετοιμάζει μια δραματουργική διασκευή του έργου "Αναζήτηση του χαμένου καιρού" του Μαρσἐλ Προυστ. Στο Νέο Θέατρο ο Βαρλικόφσκι έχει αναπτύξει μια εντελώς δική του θεώρηση για τον ρόλο που καλείται να διαδραματίσει το θέατρο στην κοινωνία, εμπλέκοντας και το κοινό στη συζήτηση αυτή. Το σύνθημα του θεάτρου του είναι "Δραπετεύοντας από το θέατρο".

Οι θεατρικές παραγωγές του Βαρλικόφσκι παρουσιάστηκαν στα σημαντικότερα φεστιβάλ: Φεστιβάλ Αβινιόν, Festival Prensa de Otoño στη Μαδρίτη, το Διεθνές Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, το Wiener Festwochen, το Next Wave Festival BAM στη Νέα Υόρκη, το Φεστιβάλ Αθηνών, το International Theatre Festival Santiago a Mil στη Χιλή, το International Theatre Festival PoNTI στο Πόρτο, το XXI Seoul Performing Arts Festival στη Νότιο Κορέα, το Festival Bitef στο Βελιγράδι.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Νεόφυτος Παναγιώτου

Δώρα Κασκάλη, Ανταλλακτήριο ηδονών, Σαιξπηρικόν

Δίκην υστερόγραφου

Και φέρατε μαζί σας όπλο πρόσφορο για άμυνα ή επίθεση λέξεις κοφτερές κι ήταν η λεπίδα τους άλλοτε γυαλιστερή κάτω από το φως της λογικής και άλλοτε τόσο βελούδινη μέσα στα συμφραζόμενα ενός ακατάσχετου και λίγο ρετρό ρομαντισμού που τόσο σας πήγαινε.

Και κατείχατε για ίδια και αποκλειστική χρήση ένα σακούλι με ιστορίες μεθυστικές, που σπέρνατε στα ξερά λιβάδια των γυναικείων ψυχών.  Ήσασταν σπορέας αλλά όχι θεριστής. Έτσι θέλατε ή δεν μπορούσατε αλλιώς.

Και διευκολύνατε κατά συρροή το ερωτικό φαντασιακό, αλλά εσείς πάντα φεύγατε νωρίς, για να μην πιαστείτε επ’ αυτοφώρω να νιώθετε.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

«Μην με κοιτάτε», απαίτησε

τείνοντάς του τα χείλη της.

«Να αναπνέετε πάνω στο δέρμα

όπως την τελευταία σας μέρα,

όπως ο έρωτας πού θα κάνετε

παραδομένος, κάποτε, επιτέλους».

Έβαλε τη γλώσσα της

να φωλιάσει μέσα στο στόμα του.

Γέμισε ο ουρανίσκος χρώματα.

Έψαξε με τους κάλυκες τη μυρωδιά του.

Πήρε μετά ένα επίφοβο μονοπάτι,

το στόμα της τροχοδρομώντας

πάνω στο κορμί του

από το στέρνο ως

τα ρείθρα της λεκάνης.

Και σφάλισε με τα χέρια της

την ηδονή του,

να κάνει δική της

κάθε εικόνα πού εκτοξεύεται ρευστή

στη μεγαλειώδη κορύφωση.

Δεν ήξερε πως ο θησαυρός της

ήταν η ίδια σε μια άλλη διάσταση.

«Την εποχή του Τρόμου, του έγραφε, μην περιμένετε σεβασμό, ευχέλαια και λιτανείες. Αιρετικοί θα κατεβάσουν τις εικόνες.  Είναι λυτρωτικό ξέρετε, για μας που χρόνια βασανιζόμαστε από τους ασημοκαμωμένους σωτήρες. Μας φάγαν τα μαλάματά τους τη γλώσσα, γέμισαν τα διδάγματά τους υποσημειώσεις τη νεαρή μας σκέψη. Τότε αποσυνάγωγοι, τώρα, στη χαρά της αναμπουμπούλας, βλάσφημοι. Έτσι και μ’ εσάς θα είμαι τρυφερά αγνωστικίστρια. Τη μέρα θα κλέβω το λάδι απ’ το καντήλι σας, θα γράφω πύρινους αφορισμούς να σας γκρεμίσω, το βράδυ το ιδιοπαθές εμπύρετο πού για καιρό με ταχταρίζει, θα φέρει τ’ όνομα σας.»

Επιλογή τριών ποιημάτων από την ποιητική συλλογή "Ανταλλακτήριο ηδονών" της Δώρας Κασκάλη, κυκλοφορεί σε μια υπέροχα καλαίσθητη έκδοση από τις Εκδόσεις Σαιξπηρικόν.

Δώρο ακριβό οι λέξεις της Δώρας, την ευχαριστώ. Εύχομαι πάντα να μας αγγίζει με τις εμπνεύσεις και την ευαισθησία της.

Κωστής Παλαμάς, "...κ᾿ εἴδανε σὰν ἀντίμαχους καὶ τ᾿ ἄγαλμα κ᾿ ἐμένα..."

*η φωτογραφία του Βασίλη Μπουζιώτη
**Αληθινά επαναστατικό δεν είναι να καταστρέφεις αγάλματα ποιητών.
Αληθινά επαναστατικό είναι να γνωρίζεις ποιοι είναι - γιατί αμφιβάλλω ότι έχεις ιδέα - 
αληθινά επαναστατικό είναι να διαβάζεις ποίηση.

Ἡ ἀσάλευτη ζωή

Καὶ τ᾿ ἄγαλμα ἀγωνίστηκα γιὰ τὸ ναὸ νὰ πλάσω

στὴν πέτρα τὴ δική μου ἀπάνω,

καὶ νὰ τὸ στήσω ὁλόγυμνο, καὶ νὰ περάσω,

καὶ νὰ περάσω, δίχως νὰ πεθάνω.

καὶ τό ῾πλασα. Κ᾿ οἱ ἄνθρωποι, στενοὶ προσκυνητάδες

στὰ ξόανα τ᾿ ἄπλαστα μπροστὰ καὶ τὰ κακοντυμένα,

θυμοῦ γρικῆσαν τίναγμα καὶ φόβου ἀνατριχάδες,

κ᾿ εἴδανε σὰν ἀντίμαχους καὶ τ᾿ ἄγαλμα κ᾿ ἐμένα.

Καὶ τ᾿ ἄγαλμα στὰ κύμβαλα, κ᾿ ἐμὲ στὴν ἐξορία.

Καὶ πρὸς τὰ ξένα τράβηξα τὸ γοργοπέρασμά μου

καὶ πρὶν τραβήξω, πρόσφερα παράξενη θυσία

ἔσκαψα λάκκο, κ᾿ ἔθαψα στὸ λάκκο τ᾿ ἄγαλμά μου.

Καὶ τοῦ ψιθύρησα: «Ἄφαντο βυθίσου αὐτοῦ καὶ ζῆσε

μὲ τὰ βαθιὰ ριζώματα καὶ μὲ τ᾿ ἀρχαῖα συντρίμμια,

ὅσο ποὺ νἄρθ᾿ ἡ ὥρα σου, ἀθάνατ᾿ ἄνθος εἶσαι,

ναὸς νὰ ντύση καρτερεῖ τὴ θεία δική σου γύμνια!»

Καὶ μ᾿ ἕνα στόμα διάπλατο, καὶ μὲ φωνὴ προφήτη,

μίλησ᾿ ὁ λάκκος: «Ναὸς κανείς, βάθρο οὔτε, φῶς, τοῦ κάκου.

Γιὰ δῶ, γιὰ κεῖ, γιὰ πουθενὰ τὸ ἄνθος σου, ὦ τεχνίτη!

Κάλλιο γιὰ πάντα νὰ χαθῆ μέσ᾿ στ᾿ ἄψαχτα ἑνὸς λάκκου.

Ποτὲ μὴν ἔρθ᾿ ἡ ὥρα του! Κι ἂν ἔρθη κι ἂν προβάλη,

μεστὸς θὰ λάμπη καὶ ὁ ναὸς ἀπὸ λαὸ ἀγαλμάτων,

τ᾿ ἀγάλματα ἀψεγάδιαστα, κ᾿ οἱ πλάστες τρισμεγάλοι

γύρνα ξανά, βρυκόλακα, στὴ νύχτα τῶν μνημάτων!

Τὸ σήμερα εἴτανε νωρίς, τ᾿ αὔριο ἀργὰ θὰ εἶναι,

δὲ θὰ σοῦ στρέξη τ᾿ ὄνειρο, δὲ θάρθ᾿ ἡ αὐγὴ ποὺ θέλεις,

μὲ τὸν καημὸ τ᾿ ἀθανάτου ποὺ δὲν τὸ φτάνεις, μεῖνε,

κυνηγητὴς τοῦ σύγγνεφου, τοῦ ἴσκιου Πραξιτέλης.

Τὰ τωρινὰ καὶ τ᾿ αὐριανά, βρόχοι καὶ πέλαγα, ὅλα

σύνεργα τοῦ πνιγμοῦ γιὰ σὲ καὶ ὁράματα τῆς πλάνης

μακρότερη ἀπ᾿ τὴ δόξα σου καὶ μία τοῦ κήπου βιόλα

καὶ θὰ περάσης, μάθε το, καὶ θὰ πεθάνης!»

Κ᾿ ἐγὼ ἀποκρίθηκα: «Ἂς περάσω κι ἂς πεθάνω!

Πλάστης κ᾿ ἐγὼ μ᾿ ὅλο τὸ νοῦ καὶ μ᾿ ὅλη τὴν καρδιά μου

λάκκος κι ἂς φάῃ τὸ πλάσμα μου, ἀπὸ τ᾿ ἀθάνατα ὅλα

μπορεῖ ν᾿ ἀξίζει πιὸ πολὺ τὸ γοργοπέρασμά μου».

1903, Κωστής Παλαμάς

21 Μαρτίου: Παγκόσμια μέρα ποίησης.
Στοργή και φροντίδα πάνω σε όλα όσα μας έχουν διαμορφώσει.
Σπουδή και μάθηση για να τα γνωρίσουμε καλύτερα. 
Μην φιμώνετε τους ποιητές. Ακούστε τους. Όχι κάποια "ειδική" μέρα, κάθε μέρα.

Αναρτήσεις παλαιότερες αφιερωμένες στον Κωστή Παλαμά στο ιστολόγιο:

* "Γύριζε", Κωστής Παλαμάς 
* Στο σφυρί το σπίτι του Κωστή Παλαμά 
* Προσωπογραφίες του Παλαμά, από την έκθεση "Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος: Ζωγραφική-Χαρακτική" στο Ίδρυμα Β & Μ Θεοχαράκη

Αρχαιολογικό Μουσείο Κεραμεικού

  

Μετά την ανάρτηση για τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, ακολουθεί η σημερινή αφιερωμένη στα εκθέματα του Αρχαιολογικού Μουσείου του Κεραμεικού, σχεδόν αποκλειστικά ταφικού χαρακτήρα, που προέρχονται από τις ανασκαφές του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού. 

Το μουσείο βρίσκεται μέσα στον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο και η πρόσβασή του γίνεται από τον πεζόδρομο της οδού Ερμού (Ερμού 148), πλησίον της οδού Πειραιώς. Πρόκειται για ένα λιτό ισόγειο τετράγωνο κτήριο, η πρόσοψη του οποίου πλαισιώνεται από στεγασμένη εξωτερική στοά. Εσωτερικά υπάρχουν τέσσερις εκθεσιακοί χώροι που περιβάλλουν το στεγασμένο αίθριο, διαμορφωμένο με ελιές και δάφνες ως εσωτερικός κήπος. Στον πρώτο χώρο και το αίθριο φιλοξενούνται τα έργα της γλυπτικής, που καλύπτουν όλες τις εποχές της αρχαιότητας, ενώ στις υπόλοιπες τρεις αίθουσες εκτίθεται κεραμική και άλλα ευρήματα που προέρχονται από την νεκρόπολη του Κεραμεικού. 

Αρχαιολογικό Μουσείο Κεραμεικού: odysseus.culture.gr