Είχαμε μια συζήτηση προχτές με ένα φίλο μου. Η κουβέντα έφτασε στο πόσο σπάνιο πράγμα είναι η ανωτερότητα. Το ν' αναγνωρίζεις την προσπάθεια και την επιμονή που προϋποθέτει η υπεροχή. Σπάνιο γιατί υποδηλώνει αυτογνωσία και εμπιστοσύνη στις δικές σου δυνάμεις. Πως αισθάνεσαι ικανοποίηση για όσα εσύ έχεις καταφέρει. Θα πεις ειδικά σε μια εποχή έκδηλου μίσους, αυτά θα μοιάζουν μακρινά από τη γενικότερη νοοτροπία.
Προσωπικά χαίρομαι να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους. Άτομα να ανταλλάξουμε ιδέες και σχέδια. Δεν αισθάνομαι απειλή, αντίθετα θέλω να θαυμάζω όσους έχω δίπλα μου. Ένα θαυμασμό για ότι φαίνεται ενδιαφέρον, πρωτοποριακό, όμορφο στα δικά μου μάτια, που επιμένουν να αντικρίζουν τον κόσμο με μια άλλη οπτική.
Προσωπικά χαίρομαι να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους. Άτομα να ανταλλάξουμε ιδέες και σχέδια. Δεν αισθάνομαι απειλή, αντίθετα θέλω να θαυμάζω όσους έχω δίπλα μου. Ένα θαυμασμό για ότι φαίνεται ενδιαφέρον, πρωτοποριακό, όμορφο στα δικά μου μάτια, που επιμένουν να αντικρίζουν τον κόσμο με μια άλλη οπτική.
Δυστυχώς όμως, ο καθένας σταθερά ζωσμένος με τις ανασφάλειες και το θανατερό εγωισμό του, έτοιμος να βρει αρνητικά στον άλλο, μήπως και έτσι εξυψωθεί τάχα, μειώνοντας τον απέναντι. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεσαι αντιμέτωπος με έναν τοίχο που χτίζεται μπροστά σου. Πρέπει να βρεις τη δύναμη είτε να τον σπάσεις, είτε να υψώσεις εσύ κάποιο δικό σου απέναντι του. Στο ίδιο ύψος, να προστατευτείς εσωτερικά. Η γέφυρα δε μπορεί να διαπεράσει την πέτρα, θα πρέπει να σπαστεί. Και οι ανθρώπινες σχέσεις - εκείνες που ριζώνουν, φέροντας καρπούς, σοδειές - χρειάζονται κυρίως ανοικτές καρδιές.
Τα παλιά χρόνια έχτιζαν ψηλά προστατευτικά τείχη ως άμυνα προς τους κλέφτες, τους εισβολείς, τους πειρατές. Σήμερα, αντίστοιχα ο καθένας χτίζει πελώριους τοίχους είτε διαβάλλοντας τον απέναντι του, είτε κλείνοντας τις διόδους επικοινωνίας του. Προστατευόμενος πίσω από την κρυστάλλινη οθόνη του υπολογιστή. Σαν σ' έναν άλλο κρυστάλλινο πύργο, θωρακισμένος εσωτερικά και εξωτερικά. Εικονικά θωρακισμένος. Μακάρι να είχαμε υψωμένες τις ασπίδες μας για να υπερασπιστούμε τα όνειρα και τους στόχους μας. Να τις στρέφαμε για να υπερασπιστούμε την αδικία προς το διπλανό μας, όχι για να του προκαλέσουμε μεγαλύτερη.
Μα αυτά είναι για τον κόσμο των παραμυθιών. Ο φθόνος τελικά υπερέχει. Η ζήλια, η μοχθηρία, η ανάγκη για προβολή και δημοφιλία, είναι τα αναμενόμενα, για αυτό και μάλλον δεν πρέπει να επιτρέπεις να σε ενοχλούν. Καλύτερα να στρέφεις την προσοχή σου, σε όλα όσα αγαπάς, σε όσα στοχεύεις. Να μην αφεθείς να σε διαβάλλει η κακεντρέχεια. Γιατί όπως σωστά έχει ειπωθεί : "ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός". Μην καταλάβουν πως είσαι καλύτερος, διαφορετικός, δε θα στο συγχωρέσουν αυτό, ποτέ.
16 σχόλια:
Να ψηλώνει κανείς γονατίζοντας τους άλλους είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην έχει πια κανένα να τον κοιτάξει στα μάτια.
Και μετά θα παραπονιέται για την αιώνια μοναξιά.
Logia alithina! Makari na eimastan toso swstoi pros opoion einai toulaxiston kalos pros emas. Poios koitazei tin kalosini kai to ti exei na mas pei o allos shmera? Den akoume pia ton apenanti mas.
ax roadartistaki μου.. στη μόνη κλίμακα που ισχύει το ανώτερος κατώτερος είναι η διοκτησία.. σε όλες τις άλλες.. σε κάτι είναι κάποιος καλός στο ένα κάποιος άλλος στο άλλο.. περιφανεύεσαι για αυτά που εσύ κάνεις καλά.. και θαυμάζεις τον άλλο για τα δικά του.. η κληρονομιά κάνει κάποιους περιφανούς για πράγματα που δεν έκαναν οι ίδιοι.. για μένα η καλή διάθεση είναι βασικό για μια ευτυχησμένη ζωή.. η καλή διάθεση η δική μου.. και των γύρω μου.. η δική μου είναι πάντα έυκολη.. των γύρω μου όλο και δυσκολεύει από το 80 και μετά..
ε κάποιους τοίχους όλο και τους καταρίπτουμε εδώ μέσα.. κάτι ειναι κι αυτό.. :) :)
την καλησπέρα μου :) :)
Απαιχτο κείμενο...
Ενα από τα πολλά που μου έκαναν κλικ: [[...έτοιμος να βρει αρνητικά στον άλλο, μήπως και έτσι εξυψωθεί τάχα, μειώνοντας τον απέναντι.]]
Νάσαι καλά!
Καλημέρα και καλό ΣΚ!
Δυστυχώς μόνο στο ανθρώπινο βασίλειο υπάρχει ο φθόνος.. δημιούργημα μας..
Καλησπέρα,
Μπορεί να παρεκκλίνει από το θέμα, όπως το έχεις θέσει, αλλά πάλι το θέμα της απομόνωσης θίγει: "Τείχη", του Κ. Καβάφη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Αυτή η πανάρχαιη τεχνική της κατασκευής των τειχών έχει, φαντάζομαι, πολύ βαθιά τις ρίζες της μέσα μας. Μάλλον γι' αυτό δεν ξερριζώνεται και εύκολα.
Καμαρώνω τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν ως τείχη για την άμυνά τους μια στέρεη βάση αυτοεκτίμησης και αξιοπρέπειας, που τη χτίζουν ισόβια, καθημειρνά, επίπονα, μέσα από τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής.
( Χε! Και καμαρώνω κι εσένα με τις εγγυημένες σου αναρτήσεις:-) )
Καλό σαββατοκύριακο
Σε πόσες διαπιστώσεις συναντιούνται οι σκέψεις μας!
Όμως δεν χρειάζονται ψηλά τείχη να υψωθούν, αφού η απόσταση που χωρίζει είναι ήδη πολύ μεγάλη, κατακόρυφα και οριζόντια:) Αρκεί να το καταλάβει κανείς, να αγνοεί και να μην αφήνει κάποιους που ρίχνουν σχοινιά να τον δέσουν χαμηλά, αντιθέτως, ν' ανοίγει τα φτερά του ακόμα για πιο ψηλά πετάγματα. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη απογοήτευσή των άλλων.
Σημασία έχει η γνώμη από τους ανιδιοτελείς επαϊοντες αλλά και τους αγαπημένους μας.
Ένα κείμενο κατάθεσης ψυχής ήταν roadartist μου, και ως τέτοιο ήταν εξαιρετικό!
@ ηλιογράφος : μου άρεσε τόσο πολύ το σχόλιο σου, που το πόσταρα στο φβ. Σε ευχαριστώ πολύ!
@ treno fantasma : Κάπως έτσι. :)
@ koulpa : Από το 80 και μετά βρήκε να χαλάσει η διάθεση;;; Όταν έτυχε να έρθω και εγώ εδώ στον πλανητάκο μας; Η καλή διάθεση είναι ένα μικρό στοίχημα σήμερα, για όλους, το παλεύουμε όμως. Αξίζει. Ελπίζω ότι καταρρίπτουμε κάποιους. Καλό βράδυ!
@ Constantinos : Σε ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνε μου. Εκτιμώ πολύ τα λόγια σου, καληνύχτα!
@ Hfaistiwnas : ακριβώς. Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα... Καλό σου σκ!
@ Διονύσης Μάνεσης : Ναι ίσως να ισχύει, ότι η τεχνική της κατασκευής των τειχών έχει, βαθιά τις ρίζες της μέσα μας. Δε το είχα σκεφτεί έτσι ποτέ, όμορφη άμυνα η τελευταία που περιγράφεις. Καλό βράδυ. :)
@ Άστρια : Μια αγκαλιά ήταν τα λόγια σου, και χαίρομαι που οι δικές μου λέξεις έφτασαν σε σένα και σε άγγιξαν. Αυτό ισχύει : "ν' ανοίγει τα φτερά του ακόμα για πιο ψηλά πετάγματα. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη απογοήτευσή των άλλων." Μα θέλει πολύ δύναμη για να το κάνεις. Καλό βράδυ, καλό σκ!
...Έπιασες στόχο (και πάλι)...
@ kovo voltes... : Σε ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου