1 Δεκεμβρίου 2015

Ολυμπιείο, στο ναό του Ολυμπίου Διός
















  




Καθώς περπατούσα  στο ναό του Ολυμπίου Διός, σκεφτόμουν πόσοι Αθηναίοι θα τον έχουν επισκεφτεί. Πόσοι θα έχουν κοντοσταθεί δίπλα από τους κίονες. Εννοώ πόσοι θα έχουν δρασκελίσει να επισκεφτούν το χώρο, να μάθουν την ιστορία του, γιατί έξω από την περίφραξη του είναι σίγουρο πως όλοι περνάμε καθημερινά.

Έκανα αυτόν το μαγικό περίπατο την πρώτη Κυριακή τούτου του χρόνου που φεύγει σύντομα. Σήμερα ξανακοίταξα τις φωτογραφίες από εκείνη τη μέρα. Σίγουρα θα επαναληφθεί αυτός ο περίπατος με περισσότερο χρόνο στη διάθεση μου για σκέψεις, γραφή και χαλάρωση...

Ιστορικό, περιγραφή: odysseus.culture.gr 

6 σχόλια:

thinks είπε...

Το σχέδιο ήταν πολύ μεγάλο για να επιτευχθεί, και δεν μπόρεσε... Ξεκίνησε το 515 π.Χ, σταμάτησε επί αιώνες, τελείωσε επί Αδριανού το 131 μ.Χ (646 χρόνια) και άρχισε η καταστροφή και παρακμή του το 267 μ.Χ. Ένα τόσο κεντρικό, εικονικό στοιχείο της Αθήνας, και τόσο λίγο γνωστό...

Roadartist είπε...

@ Thinks: Αν σκεφτείς πόσο κεντρικά είναι το συγκεκριμένο μνημείο και πόσοι λίγοι γνωρίζουν την ιστορία του, πόσοι ελάχιστοι (από τους Αθηναίους πάντα) έχουν περάσει τις πόρτες της εισόδου του και έχουν περπατήσει κοντά του. Οι τουρίστες φυσικά το επισκέπτονται, εμείς όμως όχι. Έχει μια ξεχωριστή αύρα ο χώρος. Κ αν και βρίσκεται μέσα σε κόμβο κυκλοφορίας, εντούτοις έχει μια ησυχία.

Υπατία η Αλεξανδρινή είπε...

Πάντα βιαστικοί -τώρα τελευταία και σκυφτοί- προσπερνάμε... Κι αν κάποιους μας "κνίζει" ένας απόηχος τύψης, τον κατευνάζουμε με το εύκολο άλλοθι: "Έχει τόσες πολλές γωνιές, παλιές και νέες, αυτή η πόλη. Άσε, την επόμενη φορά...". Η δια της αναβολής ματαίωση.
Ανάλογη εμπειρία βίωσα σ' έναν πρώιμο ανοιξιάτικο περίπατο διασχίζοντας την Αγορά από τον σταθμό στο Μοναστηράκι μέχρι την Διονυσίου του Αρεοπαγίτη στο Θησείο. Κοντοκάθησα σ' ένα βραχάκι κάτω από ένα δέντρο κι άκουσα τα κελαηδίσματα των πουλιών. Πού βρέθηκαν τόσα πουλιά μες στο κέντρο; Θαρρείς και βρήκαν καταφύγιο στην αρχαία σιωπή! Βρέθηκα σ' έναν άλλο κόσμο... Σχεδόν άκουγα αλλοτινές κουβέντες...

Roadartist είπε...

@ Υπατία η Αλεξανδρινή : Όμορφο σχόλιο με μετέφερε σε συναισθήματα που μόνο σε τέτοιους χώρους μπορείς να νιώσεις, είναι σαν να σε περιβάλλουν με μια αύρα αλλοτινή. Βιαστικοί, σκυθρωποί, σκυφτοί και η ζωή φεύγει. Η "δια της αναβολής ματαίωση", να ματαιώνουμε οι ίδιοι τη ζωή μας... Ευχαριστώ για την παρουσία σου εδώ. :)

ξωτικό είπε...

Η "δια της αναβολής ματαίωση" !!
Αυτό !
Ντοκτορά παίρνω .
Αυτό το μέρος ειδικά κατέχει τα πρωτεία του "αχ θέλω μια μέρα ...."
γιατί ειδικά αυτό είναι που μου κλέβει την καρδιά κάθε φορά και θέλω να πετάξω απ'το τζάμι του τράμ ή του αυτοκινήτου
(γιατί το πριν... γκούχ 30 χρόνια δεν λέει πια...)

Λέγε λέγε εσύ και θα με καταφέρεις ....κάποτε ;-)
Η 3η φωτό μμμμ !!!

Roadartist είπε...

@ ξωτικό : Ε δε το δέχομαι αυτό. Πόσο μάλλον στο τώρα. Βρες χρόνο, φτιάξε διάθεση, όπλισε φωτογραφική και ξεκίνα. Άντε να τελειώσω τα δικά μου... και θα ξαναβγω εκεί έξω ;) φιλιά!

Related Posts with Thumbnails